Behoefte aan
zelfdestructie is anders gezegd de behoefte hebben aan het nemen van mogelijk levensgevaarlijke
risico’s. Het risico wordt bewust genomen maar de kans op werkelijk gevaar
wordt zeer laag ingeschat. De ene actie is wat riskanter dan de ander.
Neuken met een
heroïnehoer zonder kapotje is een groot risico en de kans dat je een
geslachtsziekte oploopt of aids is niet gering.
Een nummertje maken met de
vrouw van een ander (met of zonder condoom) kan heel erg aantrekkelijk zijn maar
je weet van te voren, dat het erg riskant kan zijn want o wee als het uitkomt. Trammelant met de
eigen partner of die van de collega ligt dan op de loer maar de risico’s lijken
in dit geval minder ernstig. Natuurlijk, de mate van agressie van de beide bedrogen
partners is niet simpel in te schatten maar in het ergste geval bestaat de kans
dat de echtgenoot van je collegaatje je met een linkse directe even van de wereld
slaat of dat je eigen echtgenote je pik afsnijdt. Allemaal het gevolg van de
zelfdestructieve elementen, die de op het eerste gezicht zo aantrekkelijke overspelactiviteit
toch óók bevat.
Ik ben zelf niet zo´n
ervaren deelnemer aan het overspel. Ik hou ook niet zo van dat spelletje. Bijna
ongewild is het me eens overkomen dat ik op overrompelende wijze in een
overspelsituatie belandde, die slechter had kunnen aflopen.
Met een min of meer bevriend stel, Rieks en
zijn vrouw Beppie, deed ik ergens in mei 1983 mee aan een geheel verzorgd meditatieweekend
in een dorpje ten noorden van de stad Groningen. Mijn eigen vrouw had ´geen zin
in die flauwekul´ zoals ze het uitdrukte en het leek mij eerlijk gezegd ook
drie maal niks maar Rieks had net zo lang aan
mijn kop staan zeuren, dat ik ‘okay’ zei, ´schrijf me dan maar in joh,
zeikerd´.
Twee nachten zouden we
blijven slapen op een tot meditatiecentrum omgebouwde boerderij. Het was
helemaal een 'tachtiger-jaren-vorige-eeuw-geitenwollen-sokken-weekend'. Alles
biologisch alles dynamisch alles vegetarisch, de ene thee nog gezonder dan de
andere en een gewoon kopje koffie werd er niet geschonken. Ik werd aangekeken
of ik wel goed bij mijn hoofd was toen ik beleefd om een bakkie pleur vroeg. Een beker met aftreksel van gebrande noten en
granen kon ik krijgen, namaakkoffie, van de lucht alleen al werd ik kotsmisselijk. Wat dacht ik wel.
Enigszins ontdaan door de
vreemde alternatieve sfeer die daar heerste liep ik wat verdwaasd rond te
kijken naar wat er allemaal zo te koop was in die
boerderij.
Opeens kwam Beppie enthousiast
op me af gerend, vloog me om me nek en drukte zich stevig tegen me aan; haar
benen klemde ze om mijn bovenbenen: ´o, ik vind je toch zo´n lieverd!´. Ik was helemaal
verbouwereerd. Terwijl zij om me heen hing, zag ik uit mijn linkerooghoek dat Rieks
die surrogaat koffie stond te proeven. Ik wist niet beter te
doen dan haar maar een beetje vast te houden, een beetje onbenullig, onhandig.
Ze zoende me op beide wangen, vol op de mond, sprong van me af en samen liepen
we naar Rieks, die werkelijk stond te genieten van dat bakkie slootwater.
Beppie had een lekker
lijf: volslank, stevige borsten, dito billen,
mooie benen maar een uitgesproken lelijke kop met, dat dan weer wel, lang
blond haar……en niet te vergeten: ze had een zwoel rustgevend stemgeluid, dat wat contrasteerde met die hysterische blik in haar ogen. Verder was ze, en
dat had ik zojuist gemerkt, heel spontaan zeg maar gerust ongeremd. Ze was kleuterleidster van beroep. Ik had
haar één keer eerder op mijn werk gezien en dacht toen: ´ik snap niet dat zo´n
leuke vent als Rieks aan zo´n lelijk wijf blijft vast zitten.´
Om een lang verhaal wat korter te maken: midden in de nacht kruipt Beppie, ik herkende haar stem, bij mij in
mijn slaapzak, die veel te smal was voor ons tweeën en gelijk 'knap' zei. Haar lichaam voelde weldadig aan, en, zo in het donker (ik liet het licht maar wijselijk
uit) slaagde ze er in een handomdraai in, me bloedgeil te krijgen. Beppie was ook razendsnel
op temperatuur en dat maakte dat we samen een kort maar heftig feestje konden hebben
op die boerderijzolder. Even snel als ze bij me kwam verdween ze weer:
´Ik ga weer naar Rieks, bye,
bye.´ Dat was wat ik met haar had, niet meer en niet minder.
De verhouding met Rieks
was er niet door verstoord geraakt en Beppie was voor de rest van dat weekend
uitermate aangenaam gezelschap, zowel voor mij als voor Rieks. We hebben fijn gemediteerd en toch ook nog allerhande heerlijk
macrobiotisch voer tot ons genomen.
Rieks en ik gingen op het
werk verder gewoon met elkaar om. Gewoon zoals vòòr het weekend. Hij zal wel
nergens vanaf hebben geweten...... of …………hij zinde onverhoopt op iets, om mij eens
terug te pakken. Maar dat kon ik haast niet geloven.
Een week of zes later, in
de koffiepauze op het werk, komt hij naar me toe en zegt dat sinds het
meditatieweekend de relatie met zijn vrouw sterk verbeterd is:
´Sinds dat weekend heb ik
een hele andere Beppie in huis …….. ze was nogal eens depri weet je en dat is
nu helemaal over ………. je vindt het misschien wel raar maar ik wil jou daar toch
even ook voor bedanken, want mede door jou was het toen zo leuk.'
Weer een paar weken later
trakteert Rieks tompoucen op de zaak: zijn Beppie is zwanger…..eindelijk……hij
had het er nooit met mij of met de andere collega´s over gehad, zei hij, maar
ze waren al ruim drie jaar bezig………tevergeefs……. maar nu was het dan eindelijk raak!
In februari is ze uitgerekend………..
Ik omhels hem:
´Ik vind het geweldig
voor je, Rieks, van harte jongen, feliciteer Beppie ook van me!´
Ze beviel op 23 februari van
een gezonde stevige meid van acht pond: Tonia noemden ze haar.
´Wat een lekker mollig
poppetje,’ zei mijn vrouw, toen we op
kraamvisite waren ‘maar ik kan echt niet zeggen op wie van jullie ze nu lijkt.’
‘Zeker van de melkboer,’ zei
ik gekscherend. Daar moesten we met z’n drieën hartelijk om lachen.
Kort na de geboorte van
hun dochter verhuisden Rieks en Beppie naar het stadje Haren in de provincie
Groningen, ´daar is het normaliter gezonder
en rustiger dan hier, in die smerige hectische Rijnmond´, dachten ze.
Hoe het nu met Rieks en
zijn gezinnetje gaat? Geen idee. Ik heb verder contact bewust afgehouden. Die Tonia moet nu al zowat dertig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten