Laseren

Vanmiddag zijn de spataderen in mijn linkerbeen weggelaserd (lees: weggelezerd). Om half één moest ik daarvoor in het Sint Franciscus Gasthuis (SFG) wezen; een half uurtje later zou ik op de poli van de afdeling  flebologie geholpen worden. Volgens een kennis, die het al had laten doen was het een fluitje van een cent en ook van andere kennissen hoorde ik, dat die weer van kennissen hadden gehoord, dat het he-le-maal niks voorstelde

Het deed me denken aan tien jaar terug, toen ik  voor het eerst kennis maakte met laseren. Een keel- neus- en oorarts zou mij geheel pijnloos van mijn snurkprobleem verlossen met behulp van een laserapparaat. De arts laserde mijn zachte gehemelte met een soor laser lasapparaatje dat ik bij hem moest kopen voor 1500 gulden….verzekering vergoedde daarvaniks.)

Zelden in mijn leven heb ik zo’n pijn geleden als tijdens dat gelaser in mijn keel (‘iets te weinig verdoving gebruikt….sorry hoor,’ zei de arts ‘het was voor mij de eerste keer’ , terwijl ik zat te kermen.) ook de week daarna volop pijn….leek wel angina……….heb een week lang niet kunnen slikken.

Twee maanden geleden kreeg ik speciaal voor die spatader-ingreep steunkousen aangemeten. Ik moest ze meenemen om direct na de operatie aan te trekken. Ik legde de kousen dus gisteravond keurig klaar op mijn nachtkastje, om ze niet te vergeten.

Na de gebruikelijke ochtendrituelen, ging ik eerst even naar de sportschool om te spinnen. Dat ik wilde ik persé even doen omdat ik na vandaag veertien dagen niet meer mag sporten.

Daarna vlug naar huis: bordje muesli eten en de Volkskrant doorbladeren. Ik had niet zo heel veel tijd meer. Met mijn cliëntenkaart spoedde ik me naar de tram; fietsen mag ik na de ingreep even niet meer. Ben gestrest: loop in mijn zenuwen naar de verkéérde tramhalte; de halte voor de tram naar Plaswijk en tegelijkertijd realiseer ik  me dat ik die steunkousen niet bij me heb. Terug dus maar weer naar huis.

Mijn geliefde echtgenote kijkt er al lang niet raar meer van op als ik na een afscheid binnen twee tellen weer voor d’r neus sta, omdat ik wat vergeten heb. Zelf als ze herhaaldelijk  gevraagd heeft of ik niks vergeten ben; iIk brom dan zoiets als ‘natuurlijk niet,’en ga op weg.

‘Leg ik verdomme die stomme steunkousen klaar en nog vergeet ik ze!’

‘Ik vraag je nog zo: ben je niks vergeten….’zegt ze

‘Ja, ja, het is al goed….’ zeg ik enigszins beschaamd.

En weer ben ik, nu mèt mijn steunkousen in een plastic tasje, op weg naar de tram en wéér, ik kan het zelf haast niet geloven, wèèr loop ik naar die verkeerde Plaswijk-tram, hoe krijg ik het voor mekaar? Als ik nu niet uitkijk kom ik nog te laat ook. Het is alweer tien over twaalf, terwijl ik toch kwart voor twaalf van huis ging. Godzijdank zou ik zou het nog gaan redden. Om tien voor half een stopte de tram voor het SFG. Precies op tijd………..dacht ik………….toen merkte ik dat ik het plastic tasje met die steunkousen niet meer in mijn hand had…….nee hè…..in de tram laten liggen!! Het had nu geen enkele zin meer om die kousen nog  achterna te gaan  rennen maar godzijdank, ook zonder mijn eigen steunkousen konden ze me wel helpen. Ze hebben er nog wel een paar liggen voor mij; geluk bij een ongeluk.

Het laseren is wel goed gegaan; alleen stierf ik van de pijn van zes gemene verdovingsprikken, die nodig waren om dat lasergereedschap pijnloos door mijn ader te kunnen laten kronkelen. Nu zit ik met de napijn in mijn bovenbeen en de voorspelling is dat de pijn de komende dagen heviger zal worden. Elke vier  uur moet ik tegen die pijn 500 mg paracetamol slikken; dus dat wordt de wekker zetten vannacht: eerst  om 01.00 uur dan om 05.00 uur.

Of die spataderen nou echt weg zijn zie ik pas over een week wanneer die steunkous ’s nachts uit mag. Volgens de dokter was de operatie geslaagd …………deze kleinzerige patiënt was in ieder geval nog in leven. Zou er trouwens al een laserbehandeling zijn tegen geheugenverlies?