SNIJDEN

We zaten op de bank in de woonkamer van mijn huis. Liesbeth was er al een kwartiertje. Ze keek een beetje rond terwijl ik een bakkie koffie zette.

Carole , mijn vrouw, was de kinderen naar school brengen. Ze zou gelijk doorgaan naar haar werk in Utrecht. Dus Liesbeth en ik konden onze gang gaan.

Liesbeth bleef lang staan kijken bij aquarellen die Carole gemaakt had. Dat ze van mijn vrouw waren wist ze niet. Ze vroeg er ook niet naar, wie de kunstenaar was. Ik hoorde haar alleen mompelen ‘zo, mooi zeg!’. Het was het drieluik ‘hoogzwangere vrouw’.

Ik had een kopje koffie voor haar ingeschonken. Gevulde koek erbij. Heerlijk. Ik wilde mijn arm over Liesbeths schouders leggen maar daar had ze geen trek in. Ik moet ook toegeven, dat ik dat wel lomp aanpakte: beetje geeuwen … me uitrekken  en dan een van de armen … die aan haar kant natuurlijk … laten zakken over haar schouder. Ik denk, dat ik dat als vrouw zijnde zelf ook afgewezen zou hebben.

‘Het Is nog zo vroeg Jee en bovendien heb ik er nog helemaal mijn gevoel er niet bij,’ zei Liesbeth met een pissig afgemeten bekkie alsof ze me al 45 jaar kent en eigenlijk niet zo veel meer met me te maken wil hebben. Maar Liesbeth en ik kennen elkaar nog maar net twee weken!

We ontmoetten elkaar op een weekend ‘macrobiotisch koken en gezond snijden en schillen met de dunschiller’. De cursus werd gegeven in een imposante oude boerderij in Grroandondersennerbroek op een steenworp afstand van Daremmakkegrraïn (NH). Ik was door mijn collega Hans, de vriend van Liesbeth overgehaald om aan die cursus mee te doen. Hij was laaiend enthousiast. Liesbeth ook trouwens. Mij leek het ook wel wat. Ik ging vooral voor het schil- en snijgedeelte van de cursus en dan met name weer voor het snijden. In het verleden had ik me maar al te vaak, met van alles en nog wat, lelijk in de vingers gesneden. Dus op dat gebied viel wel wat voor mij wel wat te leren.

De cursus was niet slecht. Beetje zitten schillen: goudrenetten,  kiwi’s, mango’s, aardappelen. Beetje zitten snijden: snijbiet, uien, aardbeien, en perziken. Leuk, lekker en leerzaam maar toch te veel ‘een makkie’ naar mijn zin. Volgend jaar ga ik beslist macrobiotisch koken! Hans en Liesbeth hadden het ook erg naar hun zin gehad. Ik heb elke dag van hun macrobiotische lekkernijen mogen meegenieten.

Alle lof voor Hans trouwens, want die kreeg de allereerste dag, al meteen een flinke opdoffer te verwerken. Zijn vriendin werd toen zomaar ineens straalverliefd op mij … ik wist niet wat me overkwam en het ergste was nog dat ik haar niet kon weerstaan. Haar vriendelijke gezichtje was nu niet bepaald wonderschoon te noemen: met haar kleine spleetoogjes (bijna geheel verborgen achter vettige dikke brillenglazen), haar vettige bruine piekhaar, d’r beugel en een vijftal kleine inktzwarte wratjes (die absoluut geen schoonheidspuistjes waren!).  Voor het overige was er trouwens op Liesbeths lichaam he-le-maal niets aan te merken. Integendeel zelfs.

En Hans zag die affaire voor zijn neus ontvlammen… en liet Liesbeth en mij  begaan . Hij zag ons elkaar strelen. Héél subtiel tongzoenen. Pas toen hij haar handen achter  in mijn broek zag verdwijnen ging hij wijselijk een ommetje maken.

Geen onvertogen woord heb ik er ooit van Hans over gehoord! Liesbeth ook niet trouwens. Hulde Hans!

Het had ons gesmaakt, de koffie en de  gevulde koek. Mijn arm mocht nu  wel over haar schouders. Haar hand zat tussen mijn bovenbenen geklemd. We deden ‘neusje vrijen’ (Liesbeth had haar bril afgedaan) en we waren op dat moment net, héél héél, langzamerhand, toe aan een lief, klein, speels, subtiel (niet al te nat)  tongzoentje, toen iemand de voordeur opengooide. Carole stormde binnen. Ik schrok me rot! We veranderden snel van houding.

’Was ik godverdomme nog die map vergeten, roept Carole’ en ‘ik ben vanavond pas laat thuis hoor Jee. … kerngroep vergadering. Kook jij maar!’

‘Vanavond alweer? Ik zit verdorie de laatste tijd constant te schillen en te snijden,’ zei ik geforceerd grappig. Carole reageerde niet. Liesbeth stond op om zich voor te stellen maar Carole zag haar niet eens staan.

Met de dossiermap onder haar arm stormde ze weer even snel weg alsze kwam.

‘Doei,’ zei Carole, ‘fijne dag samen, hè!’

Met een gigantische teringklap trok ze de deur achter zich dicht.