TOILET

Het was bijna een half uur na afloop van ‘Robin, de musical’. Jules, de producent, rende vanuit de feestzaal, naar de wc boven. Hij had te veel door elkaar gegeten en gezopen en ging over zijn nek.

Pierre, een figurant, met een rolletje van niks, was meteen na het slotapplaus naar de dichtstbijzijnde plee gehold. Hij moest poepen. Altijd had hij dat, vlak vòòr en vlak ná een voorstelling. Maakte niet uit of hij een groot of een klein rolletje had … altijd. Alleen, die verdomde rotgulp nu. Waarom zetten die mietjes van broekenfabrikanten tegenwoordig geen ritsgulpen meer in hun broeken maar van die KUTKNOPEN, die nauwelijks los te maken zijn.

Vòòr de voorstelling is Pierre’s ontlasting meestal redelijk normaal maar na afloop heeft hij altijd de spuitpoep. Van de opgekropte spanning waarschijnlijk. Hij ging het niet redden … die TERINGKNOPIES … godver, de godver, de godver ….ja, hoor, het was al te laat …het liep hem al dun door de broek. Uit pure nijd rukte hij de onderste twee knopies met geweld los. Zijn volgescheten onderbroek zakte zo mogelijk nog sneller op zijn hielen dan zijn jeans. Hij werd misselijk van zijn eigen stank … verrotte babi pangkan vermengd met die smerig zure guur van veel te veel alcohol.  

Wat kon hij godverdomme doen, daar zittend op die pot in zijn eigen uitwerpselen? Met vier w.c.-rollen heeft ie zijn hele onderlijf schoongepoetst. Het was alleen veel te veel wc-papier bij elkaar om in een keer weg te spoelen. Met als gevolg dat de wc overliep. Moest hij veel van dat papier uit die pot vissen en met kleine beetjes tegelijk weer wegspoelen … wat een stinkend waterballet werd het zeg!  

Er zat dan wel geen stront meer aan zijn lijf, hij stonk nog wel als een bunzing. Want er was geen zeepje in deze ruimte om de weeë billengeur van zijn onderlijf te poetsen. Hij probeerde het nog wel met het wc-blokje in de bovenrand van de wc maar voordat hij dat spul over zijn billen en benen uit kon smeren viel het in tientallen kleine brokken uit elkaar.

Zijn onderbroek  kreeg hij nog wel redelijk schoon, door die te spoelen met water uit de stortbak. De spijkerbroek ging een stuk moeilijker … die was natuurlijk een stuk groter. Het werd zo langzamerhand een smerige soppige bende in dat kleine kuthokkie.

Ineens schoot hem te binnen dat hij een briefje van 50 euro in zijn broekzak had gestopt om een of twee rondjes te kunnen geven ter gelegenheid van zijn verjaardag. Mooie verjaardag. Het doorweekte en stinkende vijftigje redt hij nog net  uit zijn broekzak.

De kans is groot dat hier vanavond niemand meer langs komt zetten. Déze wc ligt boven, héél dicht bij het podium en daar is iedereen al lang weg. Iedereen zit beneden, te zuipen, te vreten, te lachen, te genieten of te vozen en Pierre zit hiér  godverdomme: in de shit!

Nu pas ziet hij dat het een antieke plee is met een antiek hoge stortbak. Hij gaat op de bril staan en propt zijn jeans er in … gooi er de korrels wc-blokje bij en wast de broek zo schoon als maar enigszins kan. Niet vergeten straks dat briefje van vijftig los te halen van de wc-borstel waarop Pierre het te drogen heeft gespiesd.

´Jezus Christus, Pierre, wat ben jij hier godverdomme aan het doen, lul?’ zei Jules terwijl hij een lading half verwerkte wijn, Franse kaas en Gelderse worst tegen de kuiten van Pierre aan kotste.

Pierre stond nog steeds op zijn tenen op de wc-bril zijn jeans te soppen. Jules liep als het ware kotsend tegen Pierre zijn billen aan.

‘Sorry hoor … dat moest er ff uit. Maar … gatverdamme man, ben je rot van binnen of zo?’ vroeg Jules. Pierre was duidelijk vergeten de wc-deur op slot te doen.

‘Weet je wat jij moet doen … lul  … klootzak … hiernaast is een douche man ...  spoel daar al die gorigheid van je af … kom ik bij je staan  en  dan lopen we straks samen zingend en swingend  naar beneden!’ zei Jules

Als verzopen katten kwamen Jules en Pierre beneden. Daar was volop gezelligheid. Jules en Pierre, met hun wet-suits, vielen niet eens uit de toon.