Vandaag heb ik zeker veertig
keer mijn hoofd gestoten (over vijftien jaar gerekend zeker 937 keer) en alle keren tegen dezelfde plek: de onderkant van het bed
van de hoogslaper. Het is ook eigenlijk een
hoogslaper voor kinderen. Onder de hoogslaper is een bureau en van dat bureau heb ik mijn pc-werkplek gemaakt.
Alleen: de afstand van de vloer tot de
onderkant van het bureau is óók berekend op de lengte van kinderen plus een
kleine marge (1m75) en niet op mensen
van mijn lengte van 1m85. Kunt u het volgen?
Omdat ik binnenkort ga
verhuizen moet de hoogslaper inclusief mijn pc-plek leeggeruimd worden. Het is
raar maar op den duur voelde ik het gewoon niet meer dat ik mijn kop stootte.
De eerste drie keer vloekte ik nog hevig, de volgende vijf keer zei ik slechts: ‘Au’, zoals bij een zacht tikje, de
tien keer daarna trok ik alleen een pijnlijk gezicht en daarna bleef ik me
stoten maar het deed me niets meer, ik deed niet eens meer voorzichtig. Sterker:
ik begon het wel prettig te vinden … werd
er een beetje high van. Maar niet zo high dat ik de kluts kwijtraakte. Ik heb
de pc met toebehoren nog keurig naar een andere werktafel gekregen.
Ik word deze verhuistijd
onderhand wel beu. Ik zal blij zijn als ik alles weer op orde heb in mijn eigen
huis. Aanstaande maandag wordt daar een begin mee gemaakt, want dan krijg ik de
sleutels van mijn nieuwe huis in de wijk Lage Land. Het Lage Land is niet mijn
numero uno voorkeurswijk. Ik was zelf graag in het centrum gebleven … Oude Noorden,
Crooswijk, Agniesebuurt, Provenierswijk maar daar kom ik, bij lange na, niet
voor een woning in aanmerking.
Ik heb op tien huizen
gereageerd in ‘woonnet-Rijnmond’, de
website voor ‘huizen te huur’ in Rotterdam en omstreken. Als ik een huis in het
centrum aardig vond reageerde ik meteen … nou, gemiddeld waren er zestig
gegadigden voor me!
Alleen in Schiebroek,
Hordijkerveld en in wat 55+ woningen had ik een kansje. Ook in het Lage Land
dus. Het Lage Land doet zijn naam eer aan: volop hoge langgerekte flatgebouwen maar
toch ook veel groen … en …ik zit in 5 minuten in het Kralingse
Bos.
Diezelfde dag dat ik de
sleutels van mijn nieuwe woning krijg, verhuis ik er ook, met ‘al’ mijn spulletjes,
naar toe. Daarna zal het nog wel twee maanden (jaar?) duren eer alles een
beetje naar mijn zin zal zijn daar. Ik heb zo het idee dat dat wel mijn laatste
‘normale’ huis zal worden alvorens ik opgenomen zal moeten worden in het
verpleeghuis … òf omdat ik het lichamelijk allemaal niet meer aan kan … òf (en
dat geloof ik eerder) dat ik geestelijk te veel aftakel. Over dat laatste maak
ik me wel een beetje zorgen, want als je met z’n tweeën woont heeft de ander
dat meestal wel snel in de smiezen. Maar
wanneer ik als alleenstaande dementerende, het gas wèl aanzet maar niet
aansteek, dan duurt het waarschijnlijk lang voordat iemand wat in de gaten
heeft … en meestal is het dan al te laat.
Mijn uitzicht stelt me enigszins
gerust: als ik op mijn balkonnetje sta en kijk naar links, dan zie ik het
IJsselland ziekenhuis, de Bavo- en de Bouwmankliniek en als ik vòòr op de galerij
naar links kijk zie ik het gezondheidscentrum.
In verband met de
verhuizing even geen columns