zondag 28 februari 2016

HAAN

Tonia is gisteravond rond elf uur naar haar eigen bed gegaan. We hebben het scrabble niet meer helemaal afgemaakt. Zij had meer punten dan ik omdat ze meer vieze woorden wist dan ik, althans ze beoordeelde meer woorden als ‘vies’ dan ik.
‘Scheet’, ‘spleet’, ‘gat’ enzovoorts, ik vind dat allemaal geen vieze woorden; zij wel  …  en maar steeds vijfentwintig punten erbij tellen. Daar werd ik beetje chagrijnig van … ik had er niet veel zin meer in om op zo’n kinderachtige manier verder te scrabblen. Vandaar dat we elf uur gestopt zijn … zij had wel langer door willen gaan … maar daar leende ik me niet meer voor. Tonia wilde wel graag morgen verder gaan, dus moesten we het spel heel voorzichtig van onze benen optillen en op het tafeltje neerleggen. Nou ja, dat lukte natuurlijk niet helemaal. Er vielen ongeveer twintig van de veertig steentjes op de grond. Dus die moesten we ze weer in de goede woordvolgorde op het bord terugleggen. Daar waren we wel tot een uur of twaalf mee bezig. Ik in mijn onderbroek en zij in haar babydoll. Grappig plaatje.
Nou, welterusten , zei ze toen we daarmee klaar waren en ze gaf me een zoen op het puntje van mijn neus. Dat vond ik leuk. Dus ik gaf haar een neuszoentje terug.

Het was kwart voor zes in de ochtend en het leek wel of er een haan gek geworden was. Natuurlijk …. hanen kraaien altijd ’s ochtends vroeg, dat horen ze te doen en dat is de natuur ook van het beestje maar zoals dit beest kraaide … het leek wel een combinatie van het geluid van een kwakende kikker, een balkende ezel en een krolse kat. Werkelijk afgrijselijk en oorverdovend. Die haan zat ergens in de hooizolderruimte en ik lag in het logeerkamertje, twee vertrekken verder dus en ik hoorde die klote-haan nog luid en duidelijk. Als Rob al niet wakker wàs, dan was hij hiervan wel wakker geworden. Ik snap trouwens niet dat al die kippen een haan met een dergelijk stemgeluid tolereren. Ik hoorde het voor de eerste keer maar die kippen moeten dat kabaal dag-in-dag-uit aanhoren. Afschuwelijk!
Klaarwakker was Rob en hij lag met zijn vingers in zijn oren hard te gillen terwijl hij hard met zijn hielen op de hooizoldervloer stampte. Rob ging zelf zo te keer dat hij niet in de gaten had dat de hond Wodan onderaan de ladder van de hooizolder luid maar ook een beetje angstig zelfs, stond te blaffen. Hij hield het daar niet meer uit, Rob. Met een ruk stond hij op en deed een stap in de richting van de ladder van  de hooizolder en zakte door zijn benen. Kon niet meer op zijn hielen staan  … die had hij met dat harde beuken op de hooizoldervloer kapot gestampt.  De hooizoldertrap kon hij nog net kruipend bereiken maar naar beneden lopen kon mij niet meer. Hij donderde naar beneden, tegen die haan aan die halverwege die trap bleek te zitten. Van schrik fladderde de haan weg en toen bleek het beest toch een redelijk normaal hanengeluid te kunnen maken. Wodan was net te laat met wegspringen. Rob kwam vol op het arme beest terecht. Wodan hield er een gebroken achterpoot aan over.  Rob zelf had geluk dat zijn val gebroken werd door Wodan. Voor Rob bleef het bij gebroken hielen.
Behalve foto’s maken konden ze in het ziekenhuis niets voor Rob doen. Hij moest zich zes weken in een rolstoel voortbewegen en daarna zes weken weer voorzichtig leren lopen.
Hij is die dag gelijk per taxi weer naar Rotterdam gegaan. De boerderij was hem te rolstoelonvriendelijk.

Boer Grollemans besloot onmiddellijk om Wodan in te laten slapen. Het beest was weliswaar nog niet zo oud maar de revalidatie zou alles bij elkaar te veel in de papieren gaan lopen. Tja, op de boerderij doen ze nooit zo moeilijk over dit soort zaken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten