Ik heb een
drukke dinsdag. De wekker gaat al om zes uur. Ik was maandag om tien uur naar
bed gegaan. Zoveel mogelijk die maandagavond al klaargemaakt voor de dinsdag:
ontbijtje: een bord muesli …. een lunchpakketje: boterham met kaas…… boterham
met chocopasta ….. een appeltje …… een banaantje …….. twee flesjes water …… dit
allemaal in mijn rugzak gekieperd. …. rugzak bij de deur gezet …. klaar om
dinsdag mee te nemen. Ook de ziekenhuispapieren moesten natuurlijk mee … die
gingen in mijn binnenzak. Ik moest al heel vroeg in het Franciscus ziekenhuis
zijn en ik wilde op de fiets gaan want het zou mooi weer worden die dinsdag. Om
8 uur was de afspraak in Franciscus dus moest ik zeker wel om kwart voor zeven
van huis. Ik had overigens makkelijk later van huis kunnen gaan want ik was al
om vijf over half acht bij het ziekenhuis aangekomen Volgende keer kan ik dus
een kwartiertje later weg.
Ik moest
naar het ziekenhuis voor de neuroloog. Ik ben namelijk zo ongeveer anderhalf
jaar geleden gevallen en daarbij brak ik mijn rechterarm, mijn rechterschouder
en er werd toen een zenuwbaan beschadigd. Die breuken zijn nu onderhand wel redelijk geheeld maar die
zenuwbaan nog niet, daar heb ik nog steeds last van. Het leek aanvankelijk de
goede kant op te gaan: de bewegelijkheid van de hand ging vooruit maar de
laatste tijd gaat het de verkeerde kant op: de hand is snel koud, ik kan niet
zo goed meer schrijven en de fijne motoriek is verminderd. Daarom heb ik de
neuroloog nog eens gevraagd naar die
beschadigde zenuw te kijken. Hij heeft
allerlei krachtoefeningetjes met mijn hand en vingers gedaan en zijn
assistentes hebben stroomstootjes (EMG)op
mijn arm los gelaten. Vanmiddag om vier uur belt hij mij op mijn mobiel om de
uitslag te vertellen. Misschien kan dat nog in dit stukkie.
En inderdaad:
het kan nog in dit stukkie want de neuroloog heeft ontdekt dat er iets niet
goed zit bij mijn ellenboog (bij het tinteldoosje), niets ernstigs, moet door
rust overgaan. Over drie maanden moet er dan een nieuw EMG gemaakt worden en aansluitend een afspraak om de nieuwe
toestand te bekijken. Veel heil verwacht ik hier overigens niet van.
Tot slot van
deze drukke dinsdag moest ik mijn vriendin Babs begeleiden naar het ziekenhuis
; er moesten foto’s van haar linkerknie gemaakt worden; ik mag daar niks over
schrijven. Babs dacht dat ik in het ziekenhuis inspiratie op zou doen voor
leuke anekdotes voor mijn stukjes, want ze vindt mijn stukjes de laatste tijd humorloos
en zuur.
Op de
afdeling waar Babs geholpen moest worden viel helaas weinig te lachen. Misschien
is het leuk als ik schrijf dat er drie heel dikke mannen met baarden achterelkaar in drie bedden voor een
operatiekamer werden geschoven….of misschien is het leuk als ik schrijf dat er
een verwarde man in de wachtkamer zat die riep, dat tbs moest worden
afgeschaft: ‘gooi alle verwarde mensen die veroordeeld worden meteen levenslang de bak in, net als in
Rusland’.
Het
allerleukst vond ik nog wel dat Babs in het ziekenhuis trakteerde op een reuze
softijs met oubliehoorn. Maar voor dit stukje is dat eigenlijk niet om te
lachen en ook niet echt leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten