zaterdag 6 mei 2017

VARKENSPOOTJES

Karel, een jongen van 17 jaar, staat bij de slager. Hij heeft een rood baseballpetje op met de moderne tekst: ‘fuck you’. Hij is aan de beurt maar de slagersvrouw staat op een trapleertje de ramen te zemen en de slager zelf staat, met zijn tong op zijn schoenen,  hard in te hakken op een dik stuk bot. Er vliegt een stuk van het bot af, over de toonbank, bovenop de kop van de Rotweiler, van de vrouw die voorlopig nog niet aan de beurt is. De hond is niet gewond maar aan het stuk bot zit nog wat vlees, dat de Rotweiler dankbaar op wil peuzelen. Het vrouwtje van die hond probeert het stukje bot en vlees uit de bek van de Rotweiler te sjorren (‘Af Wierdo! Af! Foei Wierdo!!’) maar daarvan wordt het beest alleen maar boos. Hij dreigt in haar hand te bijten. (Typisch een voorbeeld van een slecht opgevoede hond.) Na enige minuten spuugt de hond het schoongegeten botje op de vloer van de slagerij en lijkt smalend te kijken naar zijn vrouwtje dat nu bijna aan de beurt is, want de slager vraagt aan Karel:
Slager:           Zo jongeman, wat zal het zijn?
Karel:                         Dag slager, ik ben vandaag al bij veel slagers geweest maar overal ving ik bot: heeft ù misschien varkenspootjes?
Slager:           Maar natuurlijk heb ik die beste knul. De slager duikt in de koelcel en dan zegt de jongen, kraaiend van pret
Karel:                         Nou, slager dan zult u wel veel moeite hebben met lopen. En Karel stormt de winkel uit. Maar waar Karel niet op gerekend had was dat de Rotweiler van de vrouw, die nu eindelijk aan de beurt was, zich ermee zou gaan bemoeien.
De hond rukte zich los van de vrouw, die nu aan de beurt was, maar ze kon even niks zeggen, want ze lag opeens uitgeteld op de vloer. Toen zei de slager:
‘Zeg het maar mevrouw ………. zeg het maar mevrouw……… zeg het maar mevrouw ………. zeg het maar mevrouw’
….hij leek wel een robot …. De slager hield er pas mee op toen zijn vrouw, die inmiddels klaar was met ramen zemen, een doorregen varkenslapje in zijn nek legde.
De vrouw van de slager liep linea recta, zorgzaam, naar de gevallen vrouw. Ze bleek niets gebroken te hebben of zo; het was meer de schrik van het moment, dat Wierdo, de Rotweiler, Karel achterna ging. Het vrouwtje van de hond werd overeind geholpen door de vrouw van de slager. Net op dat moment kwam Wierdo binnengestormd. Zijn geblaf klonk enigszins schor, wat niet zo vreemd was, want hij had Karels baseballpet half ingeslikt en de viervoeter kreeg hem er zelf duidelijk zijn strot niet uit.
De slager had wel een idee:
                        Ik pak een stuk worst en vraag aan uw hond: wil je een stukje worst Wierdo? Mág dat mevrouw?
Vrouw:         Ja, dat mag, slager maar wat gebeurt er dan?
Slager:           Wierdo wil dat stukje worst zó graag hebben, dat hij eerst de pet uitspuugt en dan het hele stuk worst achter mekaar opvreet.
Nou, zo gezegd zo gedaan, het lukte wonderbaarlijk. Wierdo werd weer rustig.
De vrouw wilde verder alleen maar een doorregen varkenslapje van twee ons kopen. Met een geroutineerd gebaar trok  de slager het varkenslapje uit zijn nek. ’t Was precies het goeie gewicht.
Aan de overkant van de slagerswinkel stond Karel te springen: luid lachend en joelend  zong hij :
‘de slager, die heeft varkenspootjes hi ha ho, de slager die heeft varkenspootjes hi ha ho.’

Wierdo dreigt al weer helemaal gek te worden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten