Heel erg oud
ben ik nog niet (67) maar ik heb inmiddels wel zo veel lichamelijk ongemak dat
ik regelmatig met artsen en apothekers te maken heb. Vandaag moest ik weer eens
naar de apotheek om mijn medicijnen ‘Macrogol en Electrolyten’ op te halen. Dat
klinkt heel wat maar ik noem dat medicijn heel simpel ‘mijn poepzakjes’, want meer is het niet. Ik heb
nogal gauw last van ‘de stop’ en die poeppoedertjes (ik krijg er 60 tegelijk
van de apotheek; ik moet er één per dag innemen),
die poepzakjes dus, helpen mij de
laatste twee jaar met een mooie regelmaat te poepen.
In de
walgelijke buurt waar ik woon, Alexanderpolder, zijn eigenlijk maar twee
redelijk leuke dingen die je kan doen: ten eerste: winkelen en ten tweede: met de metro naar het
centrum van Rotterdam gaan. Helaas is winkelen hier een stuk minder leuk
geworden omdat de Jumbo er tot 6 december a.s.
wegens verbouwing niet zal zijn. Maar weggaan uit deze wijk met de metro
(vanaf station Prinsenlaan)is genieten. Twee vrije stoeltjes probeer ik meestal
te pakken te krijgen en dan ga ik bij het raam zitten. Ik rij altijd achteruit
zodat ik Alexanderpolder langzaam uit mijn beeld zie verdwijnen …… en heel langzaam wordt het dan weer rustig
bij mij van binnen ….. kan ik weer lekker relaxt adem halen. Ook als er per
ongeluk iemand naast me komt zitten verandert daar niets aan.. Ik blijf gewoon
stak naar buiten kijken ook als er bijvoorbeeld iemand met dikke benen naast me
komt zitten vind ik dat niet erg……ik schuif dan gewoon op naar het raam zodat
ik geen last meer heb van die benen. Pas als de metro ondergronds gaat bij
Kralingse Veer ben ik helemaal opgelucht: ik heb dat kneuterige Alexanderpolder
verlaten, ik kom nu in de wereld, die er toe doet. Vandaag ga ik naar de
bibliotheek en de markt.
In de bibliotheek
geef ik, van twaalf tot twee, in het kader van Samenspraak, Nederlandse les aan
de 29 jarige Russin Olga Sabrikola. Ze woont nu al bijna zes jaar in Nederland
en begint onze taal al aardig onder de knie te krijgen. Ik ben nu drie jaar met
haar bezig. Elke dinsdag twee uurtjes, gewoon met elkaar praten, in het
Nederland over koetjes en kalfjes. Nou, als ik vergelijk hoe dat drie jaar
geleden ging, dan mag ik wel stellen dat er grote vooruitgang is geboekt. Ze
vertelde me dat haar baas, een Rus, die al veertien jaar in Nederland woont, haar
complimenteerde met de vorderingen die ze maakte met haar Nederlands
…..hij had haar daarvoor als beloning
een kleine opslag gegeven ……100 euro per maand …..alleen moest zij hem er wel
een kusje op zijn mond voor geven en dat heeft ze toen maar gedaan …. (had
ze nooit moeten doen) hij had haar bij gelegenheid ook bij haar borsten
gepakt; dat was natuurlijk niet
afgesproken … (ze had hem hard in zijn ballen moeten knijpen). Olga had er niks van gezegd…….. anders zou die 100 euro misschien nog in
gevaar zijn gekomen……..maar …… die 100
euro opslag heeft hij haar trouwens wel gewoon gegeven.
Op de markt,
waar het vanwege de novemberkou waarschijnlijk niet zo druk was heb ik alleen
maar een portie kibbeling gekocht met knoflookkruiden. De kibbeling was de eerste minuten nog niet
te eten want die was loei- en loeiheet.
Toen ik de
kibbeling ophad ging ik weer de bieb in en bleef daar zo lang mogelijk zitten
lezen. Zin om terug te gaan naar Alexanderpolder had ik nog lang niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten