RESTAURANT

Ze bestaan nog steeds, die restaurants waar je het idee krijgt dat je blij mag zijn dat je binnen mag komen om er wat te  eten. Dat is een van de redenen dat ii nooit zo vee buiten de deur heb gegeten. Het bleef meestal bij een pizzaatje of een patatje of ik bestelde een portie nassi of zo. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ooit een keer lekker heb gegeten in een restaurant en me er ook naar mijn zin heb gevoeld. Dat was in het Kasteel van Hoensbroek. Het was een restaurant in een heus kasteel. Het was er helemaal niet druk. We, mijn vrouw en ik, werden ontvangen door de eigenaar van het kasteel, de kasteelheer dus, die alle functies behalve de keuken waarnam. Hij liet ons een leuk plaatsje uitzoeken, vertelde over de geschiedenis van het kasteel en tegelijkertijd over de specialiteiten van het restaurant (dat waren zalmgerechten). Hij excuseerde zich bij ons met een vriendelijke glimlach toen hij even naar de keuken liep om onze eetwensen door te geven. Het was allemaal niet zo ingewikkeld; wat we precies hebben gegeten weet ik niet meer maar in grote lijnen kwam het neer op zalm met speciebonen en aardappelpuree , een fles wijn en als toetje: dame blanche. De zalmschotel inclusief speciebonen en aardappelpuree werd neergezet op een apart tafeltje vlakbij het onze……. de kasteelheer bleef bij ons in de buurt en op het moment dat een van onze bordjes of glazen leeg dreigden te raken kwam hij met de zalmschotel of fles wijn naar ons toe om wat bij te scheppen of schenken. In elk ander restaurant zou ik daarvan de zenuwen krijgen maar in dit restaurant met deze restauranthouder liet ik me dat allemaal heel ontspannen welgevallen. Hij bemoeide zich ook niet met ons gesprek of zo; hij verleende ons alleen de service van het opscheppen en was verder nauwelijks zicht- of hoorbaar aanwezig.  Als onze bordjes eens vol genoeg waren geschept, liep hij naar een van de grote ramen van het kasteel een keek enige tijd naar buiten. Maar veel tijd om hem te observeren hadden we niet, onze maaltijd eiste alle aandacht op………en altijd was hij weer op tijd terug om bij te scheppen of schenken.

De maaltijd was zo copieus dat we niet alles op konden eten.. Dat had de kasteelheer wel verwacht want toen wij ons bestek naast onze borden legden vroeg hij ons op vriendelijke toon of het ons gesmaakt had en of er verder  nog iets van onze dienst was, terwijl hij de laatste rest van de wijn eerlijk verdeelde over onze glazen. Ik had zelf nog wel wat geknoeid van de zalm op mijn witte trui en vroeg hem of hij misschien een nat doekje kon brengen om te voorkomen dat het een vlek zou worden. Dat was geen enkele probleem en dat had ik ook helemaal niet gedacht. Het was zelfs zo bijzonder dat de kasteelheer zelf met het natte doekje de gemorste zalm uit mijn truitje begon te wassen en het lukte hem wonderwel. Waarschijnlijk had hij er een wasmiddeltje bij gepakt want de trui werd pico bello schoon. Tot slot kregen we nog de Dame Blanche geserveerd: perfect…….. en …….alle waar naar zijn geld: we hadden nog nooit zo  veel geld aan ‘uit eten’ uitgegeven

EKSTERS

Drie eksters, misschien broertjes en zusjes, bevechten elkaar op een stuk asfalt. Er ligt daar iets en ieder van hen wil daar wat hebben. Ik  loop op een meter of tien afstand als ik die beestjes zo bezig zie.

 Eksters zijn geen leuke vogels, hoor, vind ik. Tenminste Ik hou niet zo van wegjagers, schreeuwers en aanvallers. Toen ik nog in een flatgebouw woonde, 12 hoog zat ik toen, heb ik eens meegemaakt dat een poes in een boom wou klauteren; ik wist niet precies waarom die kat dat wou dat kon ik van 12 hoog niet zien. …..maar die poes was nog niet halverwege of er vlogen driftig vier grote eksters uit de boom , schreeuwend en wel om de poes te verjagen. Doch de poes liet zich niet verjagen en dat pikten de vogels niet. Ze gingen nu over tot de lijfelijke aanval. Ze sloten hem als het ware in   en maar krijsen en maar kabaal makend. De poes, die het waarschijnlijk gemunt had op het nestje kleine ekstertjes voelde een vogelbeet in zijn staart en dat was het teken voor haar om zich langzaam en behoedzaam  naar beneden te laten zakken. Maar dat was nog niet genoeg voor de eksters. De poes moest helemaal ophoepelen. Weg bij de boom van de eksters met hun jonkies.  De luchtaanval van de eksters ging door en de poes werd op verschillende delen van zijn lijf gepikt. De poes zakte door zijn pootjes en begon langzaam weg te sluipen van de bewuste boom. Zijn tempo werd steeds iets hoger tot hij aan het rennen was naar de flat waar ik woonde, alwaar ik hem uit het oog verloor. De vogels gingen nog zeker 10 minuten door met krijsen. Toen pas waren ze er blijkbaar zeker van dat de kat helemaal uit de buurt was en hielden ze zich rustig.

Maar nú…..waar zijn die drie eksters nú mee bezig op dat asfalt…..deze eksters bevechten elkaar. Ik kom langzaam dichterbij. Een ekster lijkt een stukje kauwgum van het asfalt te trekken als zijn broer of zus (ik weet niet wat mannetjes-eksters of vrouwtjes eksters zijn, ik zie het verschil dus niet) aan komt sjezen en tegen de snavel botst van de kauwgum trekker en het ruw over nam van hem of haar. Als ik vlakbij die plek ben, zie ik helemaal geen kauwgum…..ik zie eigenlijk helemaal niks eetbaars….althans ik zou niet weten wat. Wat ik zie zijn in het asfalt vastgeklonken witte kiezelsteentje……die willen ze uit het  asfalt rukken. Misschien kunnen ze kiezelsteentjes en speciaal witte wel goed gebruiken voor hun spijsvertering. Hoe dan ook ze hebben het alle drie blijkbaar hard nodig, zo vechten ze er voor. Ik moet denken aan het gevecht van die vier eksters met de poes van een tijdje geleden. Deze broertjes en zusjes eksters gaan elkaar net zo hard te lijf als hun ergste vijanden. Het is net alsof ze elkaar een heel klein beetje tijd geven om aan zo’n steentje te rukken en als de tijd voorbij is dendert een zus of broer tegen hem aan. En zo gaat dit agressieve spel door.

DE BRUG

Er staat een man tegen de reling van de brug. Ik ben nog een heel eind van hem vandaan. We zijn de enige twee op de brug van ongeveer  een kilometer of iets minder. Het weer is niet heel erg lekker, hoewel ik de ritssluiting van mijn korte rode jasje heb opengedaan ….zo warm is het toch ook wel weer. Onder mijn jasje heb ik nog een zwart vest met een capuchon erop en ook heb ik nog een zwart t-shirt aan. Omdat ik geen straaltje van de zon op mijn hoofd mag krijgen draag ik altijd een pet…..een zwarte pet met een hele  grote klep. Verder heb ik een zwarte lange sportbroek met dunne witte biezen aan …. een korte zwarte onderbroek natuurlijk, een paar zwarte sokken en een paar beige schoenen. Dus als je misschien vanmiddag zo iemand op een brug heb zien lopen (half kaal met grijze lange haren)dan kan je er donder op zeggen dat ik het was.

Ondertussen nader ik de andere man op de brug een beetje. Ik zie nu al dat de man niet op de brug staat maar tegen de reling van de brug leunt. Voor de rest kan ik nog niks over de man vertellen. O ja, ik zie nu ook dat de man een fiets bij zich heeft, die staat naast hem, achter hem...de kleur van de fiets kan ik nog niet onderscheiden…..het zou net zo goed rood, als wit, als blauw kunnen zijn….daar kan ik gewoon nog geen duidelijkheid over verschaffen. Ondertussen is het onder en aan weerskanten naast mij een wezenloze drukte van belang. Ik moet nog een detail vertellen, de brug loopt namelijk over een stuk water, nee geen rivier of meer of weidse sloot nee het is een plas, je zou het ook een soort vijver kunnen noemen. De wezenloze drukte die opeens onder en aan weerskanten naast me ontstaat bestaat uit vissen, groot en klein, die wel een meter uit het water springen, die vissen hebben net als ik gezien dat er hurrie-up insecten zwermen tussen het wateroppervlak en een meter daarboven. Ik heb het ook gezien schreef ik al maar aangezien ik er geen belangstelling voor heb om insecten (van welke soort dan ook) op te eten ben ik niet over de  reling van de brug gesprongen. Maar niet alleen vissen tonen hun eetlust ook ganzen, reigers, kraaien, boerenzwaluwen, eenden, kikkers en  heel af en toe wagen zich ook wat palingen op de insectenjacht. Vreemd genoeg vertoont zich geen enkele meeuw, een vogelsoort die normaal gesproken  toch haantje de voorste is als er wat te smikkelen valt….. zo zie je maar hoe raar het soms kan lopen in het dierenrijk. Inmiddels ben ik de man met de fiets zover genaderd dat ik kan zien dat hij een blauwe fiets bij zich heeft en een groen visserspak  draagt. Aha, hij is dus op de brug aan het vissen. Dan staat hij duidelijk op de verkeerde plek. Dat zeg ik hem ook:  ’Hé, kerel, hé, je moet ongeveer tweehonderd meter terug gaan, daar sterft het van de vis. Je kan het hier vandaan zien. Kijk dan!

De man kijkt me alleen maar wazig aan, vraagt of ik wel spoor en vist onverstoorbaar verder.

DIVIDEND

Ik doe mijn hand voor mijn mond. Op zo’n manier, dat ik kan ruiken of ik uit ‘mijn straatje’ stink. De meeste geurtjes uit je mond ruik je natuurlijk niet, knoflook kan je zo niet opsporen maar wat je wel ruikt is bijvoorbeeld een lichtelijk rottende geur veroorzaakt door de kiezen of wat daar tussen zit. Dat kan je zo met je hand voor je mond goed ruiken. Verder heb je er niet zo veel aan om je hand voor je mond te doen. Ja het is netjes om je hand voor je mond te doen als je geeuwt bijvoorbeeld of als je hoest of niest;  al zie je tegenwoordig mensen ook hun ellenboog voor hun mond houden in die gevallen. De hand wordt ook nog wel eens voor de mond gedaan in geval van verbazing; vooral kinderen doen dat en dan uiten ze vaak de kreet ‘ohhhh’.  Soms wordt niet de hele hand maar slechts een vinger voor de mond gedaan hetgeen betekent dat er gezwegen moet worden of dat er zachtjes gedaan moet worden. Maar niet alleen vingers handen en monden hebben een match ook Mond en tanden, zo kan je met je mond vol tanden staan wat betekent dat je met stomheid geslagen bent, niet weet wat je moet zeggen, Je staat perplex. En zo zijn er wel allerlei verbanden tussen verschillende lichaamsdelen te leggen, hetgeen ik in dit stukje niet zal doen. Dat is te weinig interessant om hier 500 woorden aan vuil te maken.

Veel interessanter is het om het woord ‘dividendbelasting’ in de mond te nemen. Over die dividendbelasting sta ik bijna met mijn mond vol tanden……bijna…… De Dividendbelasting die het huidige kabinet zo graag wil afschaffen  om gigantische bedrijven als de Shell en Unilever te plezieren , zodat ze in Nederland blijven en zodat ze in de toekomst nog voor veel werkgelegenheid zullen zorgen. Wat is nou eigenlijk dividendbelasting. Daarvoor is handig dat je eerst weet wat dividend is en vervolgens wat belasting is…… wat belasting is weet eigenlijk iedereen wel ….neem ik aan. Maar wat dividend is zal niet iedereen weten. Welnu dividend is winst, winst gemaakt op aandelen. Stel een aandeelhouder heeft een aandeel  van 1000 euro en het  dividend over 2018 is 15%  dan heeft die een winst van 150 euro en daarover moet die aandeelhouder (stel) 50% belasting betalen dat is dus 75 euro. Dat loopt de staatskas dus mis! MAAR er is niet  1 aandeelhouder, er zijn duizenden aandeelhouders die allemaal geen dividend belasting hoeven te betalen en zo loopt de staatskas miljarden mis. En er is één man die als een gek loopt te paraderen om dat voor elkaar te krijgen. Dat is onze minister President de heer Rutten. Het dolle is ook nog dat hij er zomaar de Kamerleden, de burgers en de Eerste Kamerleden mee heeft overvallen.  Hij heeft de dividendbelasting zo maar het regeerakkoord in gesjoemeld en al die partijen van dat regeerakkoord wisten er niks van en doen nu allemaal alsof ze het er mee eens zijn, de lafbekken. Vanmorgen zag ik Rutten weer rondkruipen in Rotterdam bij het hoofdkwartier van de Shell, daar bij die raffinaderijen en ’s middags zat ie in een matrozenpakje te roeien op de Maas op weg naar dat afzichtelijke gebouw van Unilever. Hij moest (stiekem) komen beloven dat ie zijn best voor allebei die bedrijven zal blijven doen. De hypocriet. Voor de rijken wil die VVD’er zijn stinkende best wel doen.

JOKKEN

Schuitje varen, theetje drinken, varen we naar de Overtoom, drinken wij zoete melk met room; zoete melk met brokken (gatverdegatver) en Charlotte (of weet ik wie, niemand eigenlijk of wel soms?) mag niet jokken.

Ik zing  het bovenstaande lied al schommelend op een schommelstoel en ik weet dat ik heus geen heilig boontje ben want ik mag dan wel niet jokken, ik doe het gewoon wel. Want met jokken wordt het leven wat aangenamer. Jokken is zo kwaad nog niet. Jokken is onschuldig. Een voorbeeld? Nou vooruit!

Je moet eigenlijk naar school maar je gaat met lekker weer een flink eind fietsen. Moeder vraagt als je om 4 uur thuis komt: ‘….en jongen, hoe was het op school en je vertelt over de godsdienstles waar meneer pastoor  weer verteld heeft over Judas, en de meester een stuk heeft voorgelezen uit het spannende boek Fulco de Minstreel en dat twee van jouw beste vriendjes de klas zijn uitgestuurd omdat ze met elkaar zaten te ‘wauwelen’, zoals de meester zei.  Verdere heeft hij een heerlijke ‘knots’ opgegeten die kreeg hij van Ferdinand het vervelendste mannetje uit de klas, maar nu moest hij wel wat geven omdat hij jarig was. Ik heb Ferdinand nog proberen te laten struikelen met zijn hele trommel vol met knotsen maar dat lukte niet. Hij viel wel maar er zat jammer genoeg nog maar 1 knots in. Maar o, o, o wat was Ferdinand boos op mij. Ik moet voorlopig maar uit zijn buurt blijven. Tijdens het speelkwartier hebben we zoals altijd gevoetbald ik was weer de keeper en ik heb alle ballen goed uit de goal gehouden.

 Zo onschuldig en makkelijk  is jokken nou. Er is van dat hele verhaal helemaal niks van waar behalve dat ik de hele dag niet naar school gegaan ben en lekker ben wezen fietsen in mijn eentje. Naar Schiedam. Naar het grote vijftig meter bad Groenoord. Want ik had de avond tevoren al mijn zwembroek en een handdoek in mijn fietstas gedaan en ik weet dat mijn vader en moeder het veel te druk hebben om in mijn fietstas te koekeloeren. Heerlijk heb ik gezwommen. Ik had het hele zwembad voor me alleen want alle andere kinderen zaten natuurlijk op school. De badmeester kwam nog wel naar me toe en vroeg aan mij: ’Zo jonge man, moet je niet naar school toe op deze donderdagochtend?’ ‘Neen’, zei ik, ‘ mijn meester is al een paar dagen erg ziek en kan daarom geen les geven en ik had wel met al mijn vriendjes hier naar toe willen komen maar zij vonden het allemaal te koud. Nou ik vind het prima zwemwater, dus het was maar stom van ze om thuis te blijven.’ De badmeester zei toen: ‘Je heb helemaal gelijk jongen, ik zou er ook zo wel in willen duiken jongen, maar ja, je weet het, ik moet hier werken, ik ben de badmeester.

Kijk, wat ik nou tegen die badmeester zei was ’een leugentje voor het bestwil’, het was duidelijk niet waar maar wie had er nou last van? Ik niet de badmeester niet, de meester niet( want die was helemaal niet ziek), mijn klasgenootjes niet, want die zaten gewoon lekker te werken op school. Dus wat maakt zo’n leugentje nou helemaal uit? Niks toch! Er zijn wel ergere dingen. Echt liegen bijvoorbeeld daar moet je bij mij niet mee aankomen

LOSLOPENDE DIEREN

OP het journaal zag ik tot mijn schrik dat er honderden lieve reetjes moesten worden afgeschoten op de Vaarsloterplassen. Er was ook een filmpje bij en het was wel goed te zien waarom dat moest gebeuren: er waren er zo veel. Ik weet niet hoe ze dat zullen gaan doen. Ja, afschieten is natuurlijk iets met een geweer of een pistool maar het zal toch wel door enkele tientallen mensen moeten gebeuren. Wat zullen die reetjes bang zijn als dat proces van afmaken in gang is gezet. Die knallen en dat dood neervallen om hen heen.  Misschien is het afschieten eigenlijk lang zo erg niet als het uithongeren want dat staat te gebeuren als ze niet worden afgeschoten en iets ergers als de hongerdood is niet. Dat willen we die lieve reetjes toch ook niet aan doen. Ze zouden natuurlijk ook een inslaapinjectie kunnen krijgen, dat is waarschijnlijk de meest pijnloze en minst afschrikwekkende dood maar dat schijnt voor het Ministerie van Loslopende Dieren iets te duur te worden. Een woordvoeder van dat ministerie zei desgevraagd over die injectie dat ze niet helemaal van lotje getikt waren: ‘dat zou veel te duur worden

Een ander probleem van het Ministerie van Loslopende en in dit geval ook Losvliegende Dieren is de zo langzamerhand uiterst irritant overal aanwezige Gans, het maakt niet uit welke soort gans. Er werd in het nabije verleden nogal eens gemopperd over ons trouwe huisdier de hond, dat hij of zij speelterreinen, speelvelden en trottoirs zou bevuilen maar als je ziet hoe de overal aanwezige gans alles wat groen is onder schijt en als het even kan ook nog voetgangerspaden op de koop toe mee neemt …… en niemand die je er op aan kan spreken. In het geval van hondenpoep kan je altijd nog de hondeneigenaar bij zijn kladden pakken maar ganzen hebben geen eigenaar….ze zijn eigen baas. Hoewel God is natuurlijk hun baas maar die laat zich mooi niet zien. Ik heb nog niet één religieus zijn stem horen verheffen over die vogel met het irritant gakkende geluid. Hoewel het Ministerie van Loslopende en Los Vliegende Dieren natuurlijk ook niet de baas is over de ganzen wordt daar ook wel ingezien dat het zo niet verder kan. Als eerste maatregel hebben ze dan ook genomen een afschietmogelijkheid op kleine schaal voor restauranthouders. Die indien gewenst een vergunning kunnen krijgen. Gedacht moet dan worden dat zo’n vergunninghouder ieder zo’n twintig ganzen kan buitmaken op speciaal aangewezen gebieden, (speeltuinen en voetbalvelden zijn uitgesloten). Voor de rest neemt het Ministerie de maatregel: opjagen dit houdt in dat grote groepen ganzen met kleine vliegtuigjes het land uitgejaagd worden, richting het noorden, in eerste instantie naar Noorwegen waar veel en veel meer plek is als bij ons. Er zijn natuurlijk altijd ganzen die  zich niet laten wegjagen en van die ganzen zal een del worden afgeschoten en een deel zal met rust gelaten worden. Er wordt naar gestreefd om in heel Nederland 50.000 ganzen over te houden. Hetgeen betekent dat er een jaar later weer bijna 300.000 ganzen zullen zijn Tegen die tijd zullen er dan weer helaas gepaste maatregelen genomen moeten worden.

DUIF

Ik heb het wel eens over vogels gehad in de buurt waar ik woon. Het zijn niet zo veel soorten maar de ergste soort is toch wel de duif. Bijna iedereen is met dat beest weg te jagen zo te zien tenminste aan wat er allemaal aan de balkons bevestigd is. De een heeft een regiment plastic zakjes wapperen een de waslijn, een ander heeft een of meerdere namaakkraaien op de balustrade staan, weer een andere heeft gaas gespannen voor zijn of haar balkon en bij nog een ander staan windmolentjes hard te draaien en ik zal vast nog wel enkele bestrijdingsmiddelen vergeten want het zou me niks verbazen als er gif in het eten van de duiven gedaan werd of als er in het geniep op ze geschoten werd. Want het zijn wel zulke lastige vieze beesten die duiven. Ze maken je als gezond mens ziek. Nu zou het niet eens zo erg zijn als iederéén zijn best deed om die beesten van de balkons af te jagen maar nee hoor er zijn halve zolen , die vinden duiven zielig beesten en die laten ze op het balkon slapen en eieren leggen dat vinden ze dan leuk. Er zijn ook mensen en die zijn ziek; die horen hier eigenlijk niet te wonen maar die laten ook de duiven maar hun gang gaan op hun balkon. Ze geven ze vaak nog te eten ook en ten gevolge daarvan schijten ze dat hele balkon onder. Die stront droogt op maar als het dan gaat regenen wordt die stront weer zacht en vloeibaar en gaat druipen naar andere balkons en daar worden mensen er ziek van, allerlei vervelende en gevaarlijke besmettelijke ziektes krijg je daardoor. Naast mijn buurvrouw woont zo’n  gek die helemaal niets aan zijn balkon doet. Tientallen duiven zitten op zijn balkon te schijten en te neuken. Hij heeft zijn zonnescherm ook altijd uit zo dat daar ook plaatsgenomen kan worden door de schijtbeesten. Zijn hele balkon, echt zijn hele balkon ligt onder de stront en stinken dat het doet. Ik bijvoorbeeld, ik woon tien meter verderop en als ik in de keuken een biefstukkie sta te bakken kan ik daar niet, zoals in andere huizen die ik had, lekker van genieten. Ik ruik niet lekker knoflook ,ui, en biefstuk met boter ……..neen ik ruik die walgelijke stront. Maar er is nog wat, iets heel irritant. Het is niet alleen de geur van die gore duiven, heel erg  is ook het geluid. Ik kan het op papier niet weergeven ja ik kan het proberen maar het echte geluid moet je zelf maar uitproberen. Het gaat zo: OE HOE OE OE,OE OE OE OE, OE HOE OE OE,OE OE OE OE, OE HOE OE OE,OE OE OE OE, OE HOE OE OE,OE OE OE OE, OE HOE OE OE,OE OE OE OE, OE HOE OE OE,OE OE OE OE, OE HOE OE OE,OE OE OE OE, OE HOE OE OE,OE OE OE OE en zo een hele avond door. Meestal zijn het dan twee duiven die elkaar aan het versieren zijn, da wordt dat ge ouwe’OE’stees harder. Probeer het geluid maar eens met je partner, vriend of vriendin.

BLADBLAZEN

Op dit moment hoor ik het oorverdovende geluid van de bladblazer. Niet alleen nu, eigenlijk, de hele dag al, is die man in de oranje overall bezig met zijn machine alle buurtbewoners hoofdpijn en een gehooraandoening te bezorgen. Zelf loopt die man, die natuurlijk ook niet te benijden is, met een oren beschermer op zijn hoofd. Eigenlijk zou aan alle buurtbewoners op de dag dat de bladblazer hier actief is gehoorbeschermers moeten worden uitgedeeld.

Ik vraag me trouwens af wat het voor zin heeft die bladblazerij. De bladen worden onder de struiken vandaan geblazen en  blijven vervolgens op een grasperk of op de straat liggen. Het heeft dus geen reinigend effect. Het is alleen verplaatsen van stof en bladeren. Misschien is het wel goed voor de struiken dat de bladeren daar verwijderd worden. Misschien verstikken die bladeren de struiken wel. Ik heb nog nooit een gemeentewerkenkarretje gezien dat achter de blazer aanreed om het vuil op te vegen.

De grasmaaier is ook langs geweest maar die maakt gelukkig niet zo’n tering herrie.  Toen het zo warm was waren de perken achter die flat waar ik woon helemaal verdord. Ik vond het wel leuk om te zien hoe snel dat verdorde gras na enkele regenbuien weer groen ging worden en uiteindelijk weer helemaal groen was en ook weer ging groeien, en  zo hoog groeide dat het weer gemaaid moest worden. Wel heeft die grasmaaier alle twee de perken geheel en al verziekt. Het had namelijk net keihard geregend voordat hij kwam en ten gevolge daarvan staan er over de beide grasvelden volop blubberwielsporen van die grasmaaier. Zelfs de honden willen niet meer het gras op omdat ze dan vieze blubberpoten krijgen. Kan je nagaan hoe erg het is.

Normaal gesproken liggen die grasvelden er wel mooi bij. Maar gek genoeg zie ik er nooit kinderen op spelen het zijn echt van die velden waar je een lekkere pot voetbal op kan spelen of honkbal maar misschien komt dat dan wel weer doordat er, ook normaal, honden uitgelaten worden op die velden en niemand wil natuurlijk voetballen op een honden uitlaatveldje.

Vogels daarentegen hebben het op die velden uitstekend naar hun zin. Dat komt waarschijnlijk omdat verschillende bewoners etensresten over het balkon op de velden gooien. Er zijn niet zo veel bijzondere vogels hier: vooral kraaien, winterkoninkjes, roeken, mussen, spreeuwen, meeuwen en vooral duiven. Laatst zag ik hier een specht! Wat je hier haast niet ziet is poezen. Die zouden een lekker hapje hebben aan de oudere vogel hier op de velden. Duiven is ook een vogelsoort waar de buurtbewoners last van hebben. Het geluid dat ze maken (koeren) is uitermate irritant en wat het ergste is ze gaan om het minste of geringste op de balkons van de buurtbewoners zitten  en dan maken ze dat rotgeluid en dan gaan ze zitten poepen. Sommige buurtbewoners hebben wel twintig ongewenste duiven op hun balkon, die moeten ze elke avond soms wel tot twee keer toe wegjagen met een bezemsteel of zoiets dergelijks.

’t Is niet zo leuk allemaal.

PLASSEN

Dat ik plasproblemen heb is dacht ik voor de lezer van deze stukjes geen geheim. Plasproblemen is eigenlijk niet helemaal het juiste woord. Het meeste moeite heb ik ermee om mijn plassen op te houden en dat is natuurlijk vooral erg wanneer ik buiten ben. Dit is zeker een probleem sinds ‘wildplassen’ bekeurd kan worden met zo’n 80 euro. Ik kies er toch altijd voor om tegen een boom of tussen de struiken te  gaan piesen, want een zeiknatte broek is helemaal geen gezicht en een rotgevoel.

De laatste tijd kreeg ik er een probleem bij: de plas hield me uit mijn slaap. Ik moest geregeld zo’n vier keer per nacht mijn bed uit en dan vooral na drieën. Ik werd er overdag gewoon slaperig van ……dus ging ik maar es naar mijn huisarts, die gaf me een plasformulier: ik moest gedurende 24 uur opschrijven hoeveel ik dronk en hoeveel ik pieste en dat formulier moest ik zo snel mogelijk bij hem inleveren zodat hij mij pillen voor mijn probleem kon geven.

Mijn huisarts vond, dat ik zo, over de dag en de nacht verspreid, heel veel kleine plasjes deed. Hij gaf mij een pil met een moeilijke naam, die mijn aantal malen piesen zou moeten verminderen ….. maar dat hielp van geen kanten…..niet dat het nou erger werd maar het verbeterde niks. Toen ik hem (mijn huisarts)  dat vertelde, verwees hij mij naar de uroloog.

De uroloog bleek een vrouw  te zijn, haar belangrijkste daad die middag was het onderzoeken van mijn prostaat. Ik moest op mijn linkerzij gaan liggen en haar onderzoek bestond er uit dat zij een vinger in mijn anus stopte en ging voelen hoe groot mijn prostaat was.  Hij was te groot. Ze schreef me vervolgens een pil voor die de blaas iets zou vergroten waardoor die meer urine zou kunnen bevatten. Die pil zou over 4 weken gaan werken maar ik moest alweer over drie weken terugkomen. Voor die tweede keer bij de uroloog moest ik over 2 keer 24 uur mijn eigen plas- en drinkgedrag gaan vastleggen en ook mijn eventuele druppelen van urine moest ik op de formulieren noteren. Ik moest toen met een volle blaas bij de uroloog komen omdat ik moest gaan piesen in een speciaal instrumentarium dat van alles over mijn plassen vastlegt en daar is een volle blaas voor nodig. Het apparaat meet hoeveel ik plas en hoe hard mijn straal urine is. De uroloog was (in tegenstelling tot mijn huisarts) enthousiast over de hoeveelheden urine die genoteerd had op de formulieren. Maar….waar ze bijzonder ontevreden over was, was de hardheid van mijn straal. De straal was nauwelijks hard te noemen…….. en daar had ze ook helemaal gelijk in, want ik vind mijn eigen straal een slap piesboogje….ja, ik kom er eerlijk voor uit. De dokter deed ook nog even een blaasonderzoek om te kijken of ik net wel alles boven dat apparaat had uit gepiest, nou, er bleek nog aardig wat urine in mijn blaas te zitten.

Over drie maanden moet ik terugkomen en in de tussentijd moet ik prostaatverkleinende pillen slikken waar ik langzaam impotent van kan worden. Tot slot deelde de uroloog mij mede dat ze de volgende keer (in november) via mijn urinebuis mijn blaas wil gaan onderzoeken. Blij ben ik hier niet echt mee.

KLEINE MAN

Een kleine (1m70) oudere (70) man begint tegen me te praten. ’t Is een vriendelijke man. We staan bij het zwembad…. Het warmwaterzwembad. Hij zei dat hij hier voor het eerst was. De vorige keer was hij in het grote koude bad, maar, zo had hij gemerkt in het grote koude bad, zwemmen de mannen vrouwen heel snel. Hij was marinier geweest dus ik zou wel begrijpen dat ie in zijn jonge jaren een sportman geweest was. Maar nu had ie een paar jaar niks meer gedaan  en viel het hem tegen dat hij niet meer met de snelle jongens en meisjes mee kon. Daarom ging hij nu zijn conditie maar een beetje ophalen in het warmwaterbad, daar werd tenminste rustig gezwommen. Hij had nu tijd zat, zijn vrouw was onlangs gestorven, ….. dus.

We liepen samen naar het water, toen ik mijn badslippers uitdeed zei hij:’ Ja, die moet ik de volgende keer ook meenemen.’ ‘Die heb je echt wel nodig, want het is hier spiegel glad,’ zei ik. Het bad is daar maar 1 meter 40 diep dus daar kan de kleine man niet in verzuipen, toch bleef hij heel dicht achter me lopen bij het in het water gaan ….. misschien wist hij niet precies hoe diep het was en was hij bang dat het water hem tot de lippen zou komen te staan.  Hij hoefde daar niet bang voor te zijn, want hij kon zwemmen als de beste. ‘Nou ik ga vast’, zei hij nog. Het was duidelijk te zien dat hij heel lang noodgedwongen niet had gezwommen….zo  door het dolle heen wapperden zijn handjes boven het water uit; zo enthousiast spetterden zijn voetjes en ging zijn hoofdje van links naar rechts. Hij baande zich een weg door de vele kwebbelende dames die dit zwembad altijd gebruiken als ‘nat’ praathok. Hij trok zich er niets van aan en was alweer aan zijn tweede baantje begonnen.

Ikzelf was natuurlijk niet gekomen om naar de aardige man te komen kijken. Ik kwam ook om te zwemmen. Maar ik kon het niet laten om het ventje in de gaten te houden terwijl ik mijn baantjes trok. In mijn baan (baan1, de baan voor de iets snellere zwemmer)zwemmen 6 zwemmers allemaal ongeveer even hard en dat is prettig, heel prettig. Je hoeft elkaar dan niet in te halen of aan de kant even te wachten tot een van de zwemmers voorbij is. Het was lekker rustig zwemmen. Daardoor had ik ook ruimschoots de tijd om zo af en toe naar mijn mannetje te kijken. Ik schreef toch dat hij zo enthousiast begon met zwemmen. Nou toen ik vervolgens nog eens naar hem keek, zo’n keer of drie, was hij nog steeds met zijn handen aan het wapperen maar hij zwom niet, hij stond te praten, eerst met de badjuffrouw en vervolgens met wat bejaarde babbeldames. De keer daarop dat ik naar hem keek ging hij uit het bad. Hij was nog geen half uurtje in het water geweest. Hij stond zich nu lekker af te spoelen onder de hete douche. Douchegel zal hij volgende keer wel meenemen

MILIEUVRIENDELIJK

Ik ben niet milieuvriendelijk. Waarschijnlijk omdat ik er te lui voor ben. Normaal gesproken ben ik helemaal niet lui uitgevallen……maar voor milieudingen blijkbaar wel. Ik scheid bijvoorbeeld geen afval. Alles gaat in de vuilnisbak, die vlak voor de ingang van mijn flat staat. Wanneer er naast die vuilnisbak voor mijn flat ook nog een papier-, glas- plastic- en kledingbak zou staan, zou ik zonder enige moeite milieuvriendelijk zijn. Maar de plasticbak, de glasbak en de papierbak staan op een kilometer lopen en de kledingbank op anderhalve kilometer. Toen ik hier drie jaar terug kwam wonen stond ik  met drie zakken afval klaar om de boel gescheiden te dumpen. Aan een  van de buren vroeg ik waar de glasbak was. ‘’Nou, dat is niet nodig, dat doet niemand hier, we  gooien hier alles in deze vuilnisbak. ’Maar wáár zijn die andere bakken dan’, vroeg ik.. ‘O geen flauw idee, maar dat hoeven we ook niet te weten want we gooien toch alles in deze bak hier. Dus sinds drie jaar ben ik niet meer milieuvriendelijk.

Vandaag las ik in de krant dat het pas echt milieuvriendelijk was als je je eigen verpakking mee naar de winkel zou nemen, dus geen verpakte bruine bonen kopen of verpakte suiker maar zelf een doosje of een zakje van huis meenemen waarin die spullen mee naar huis genomen kunnen worden.

Het toppunt van zorg voor het milieu is met je eigen koffiebeker ergens in een zaak koffie gaan drinken. Heus het schijnt al vaak voor te komen. Veel koffiezaken zijn er alleen niet op voorbereid. Dan pakken ze de beker wel aan van de klant maar dan zetten ze er een plastic bekertje met koffie van hun zaak in. En dan wordt precies het tegenovergestelde bereikt van wat de bedoeling is. Deze klant wil juist helemaal geen plastic. Diezelfde klant bestelde voor zijn twee kinderen twee sinaasappelsap en hij gaf aan de bediende 2 meegenomen glazen…….kreeg hij twee met sinaasappelsap gevulde bekers met in elke beker een plastic rietje. ‘’Ik wil geen plastic rietjes zei de man.’ Ik heb geen andere zei de bediende.’  Dan hoef ik helemaal geen rietjes,’ zei de man, waarop de bediende de rietjes uit de glazen haalde en ze in de prullenbak gooide. Effect: 0,0.

Als je zoals, ik klant ben bij de supermarkt kom je er haast niet onderuit om zowat alles verpakt te kopen of je wil of niet……een brood, een meloen, een komkommer, stukken fruit, en misschien nog we  eens wat meer. Een peer kan je wel zonder verpakking kopen maar twee peren heb je een zakkie voor nodig en als je netjes bent neem je daarvoor een zakkie van huis mee. Zo kan je in een zak bijvoorbeeld een brood, een meloen, een komkommer, wat appels en peren , rabarber en sla doen, in je eigen verpakking. Maar vrijwel al het overige is door de supermarkt zelf al verpakt van vlees tot vleeswaren, van kaas tot geraspte kaas, van jam tot stroop, van stragiatella yoghurt tot volle yoghurt, van wijn tot bier van pepsi cola tot tonic.

Ik ga altijd met mijn eigen boodschappenwagentje naar de supermarkt daarin vervoer ik alle door de super (meestal in plastic) ingepakte waren. Dat is mijn enige milieuvriendelijk daad, totdat voor de ingang van mijn flat een papierbak, plasticbak, glasbak en kledingbak zal verschijnen.

OP DE WIP

De basisschool voor de flat waar ik woon is vandaag weer begonnen. Ik heb er nog helemaal niks van gezien. Maar gehoord des te meer. Het lijkt wel of het elk jaar meer wordt. Dit is het derde jaar dat ik dit meemaak en de tering herrie waarmee zo’n schooldag gepaard gaat is werkelijk enorm. Nu ik dat zo schrijf lijkt het wel of ik een hekel heb aan kinderen en hun geluid maar dat is helemaal niet het geval. Ik heb er lol in als kinderen vrijelijk geluiden maken bij hun spel MAAR wat van mij niet hoeft is een soort van overschrééuwen wat met name de grotere meisjes doen wanneer ze iets spannends spelen of bespreken. Bij het bespreken zal het wel over ontluikende verliefdheden gaan maar bij het spelen worden gillend krijsende geluiden gemaakt bij het zo hoog mogelijk schommelen. Ik hoefde vandaag niet eens naar het schoolplein te kijken, om te zien waar dat bijna angstaanjagende geluid vandaan kwam: van dames op de wip.

Gelijk met de school is het zwemmen weer begonnen. Voor mij betekent dat het zwemmen in warm water wel te verstaan. Ik heb er waarschijnlijk al eens over geschreven maar ik kan niet tegen zwemmen in koud water want dan bevriest mijn rechterarm zowat….. Ik ben namelijk eens gevallen en daarbij heb ik mijn schouder gebroken en de zenuw van mijn rechterarm beschadigd. Nou ja, sindsdien wordt mijn  rechterarm extra koud bij het zwemmen in koud water te koud om het lekker vol te houden. Daarom ga ik dus altijd in warm water zwemmen dan is het wel uit te houden. Vervelend in dat warme bad is wel dat het zo klein is en dat er zo veel mensen op af komen. Ik ga nooit langer zwemmen dan een half uurtje. Ik vind het namelijk helemaal niet leuk. Ik doe het om mijn ooit gebroken schouder de beweging te geven die die nodig heeft,  want als ik dat niet doe roest ie zeker vast. Vroeger vond ik zwemmen altijd leuk: duiken, bommetje, onderwater zwemmen, van de lage duik,….heer lijk allemaal! Daar vind ik nú niks meer aan en dat kan ook helemaal niet in dat warme bad wat dan hinder je de andere zwembadbezoekers te veel. Ik  ging vroeger vaak op mijn vrije woensdagmiddag naar het zwembad (het kouwe) en dan kon ik alle vervelende dingen van school vergeten. Want er waren veel vervelende dingen op school.

Vooral onderwijzers. Een onderwijzer was de allervervelendste. Dat was een soort persoonlijke kwelduivel voor mij. Het was zo dat ik bloosde als ik een beurt kreeg op school. ….en dat vond die onderwijzer leuk. Dus als het spreekwoord ‘’ hij werd zo rood als een boei’ aan de orde kwam dan zei die klootzakonderwijzer: als jullie willen weten wat dit gezegde betekent, moeten jullie nu naar hem (mij dus) kijken.  En dan werd ik natuurlijk knalrood en zo kreeg die onderwijzer de lachers op zijn hand. Gelukkig hoorde ik later, ik was toen 14, dat die leraar vroeg dood was gegaan…….. op zijn zesenveertigste, meen ik me te herinneren. Eigen schuld, dikke bult.

HOE EEN KOE EEN HAAS VANGT

Hoe een koe een haas vangt, weet ik niet en eigenlijk geloof ik dat er nog nooit een koe is geweest die een haas gevangen heeft want om een haas te vangen heb je elementaire snelheid nodig en die heeft een koe nou eenmaal niet. Hazen zijn altijd snel….altijd. Koeien zijn wel eens snel, eens per jaar als ze  uit de stal gelaten worden, dan dansen ze snel het weiland in….dansen, huppelen ik weet  niet of ze dan ook vrolijk en uitbundig loeien maar dat hoort er naar mijn idee eigenlijk wel bij.

Voor hazen is er in de nabijheid van koeien ook geen enkele reden om hard te gaan lopen, want er zal geen koe zijn die het in zijn hoofd haalt om een haas te gaan vangen. Koeien lusten helemaal geen hazen; koeien lusten alleen maar gras. Bovendien lusten hazen helemaal geen koeienvlees anders zouden koeien als er zo’n haas per ongeluk toch aan ze gaat hangen, wel een enorme trappen met haar poten uitdelen zodat die haas en alle andere hazen het wel zouden laten om van de koeien te eten.

Trouwens, als hazen melk zouden lusten, dan wordt de haas daarmee tegelijk de vijand van de boer want met melk verdient de boer zijn brood. De boer gaat zich dan intensief met de hazenjacht bemoeien en reken maar dat dat niet zachtzinnig zal gaan dat gaat hoogstwaarschijnlijk met dubbelloopse jachtgeweren en daar is voor de meeste hazen (en haasjes) geen ontkomen aan. Voor de koeien is het dan wel zaak uit de buurt van de hazen te blijven omdat ze anders misschien wel geraakt worden door de rondvliegende kogels.

Meestal zoeken melkzoekende haasjes daarom overdag hun toevlucht tot het bos om na zonsondergang en masse de koeien van hun melk te gaan beroven. Met zijn vieren tegelijk hangen de kleine flapoortjes aan de uiers van de koeien, hun maagjes met de koeiendrank  te vullen, dit, terwijl de boer voor de televisie ligt te grinniken voor bijvoorbeeld een programma als ‘Boer zoekt vrouw’ Merkwaardig genoeg verzetten de koeien zich op geen enkele wijze. Ze trappen niet naar de gulzige hazen….. ze maken niet het jammerende loeigeluid dat ze bij pijn of onraad dikwijls uiten. Vreemd! Het lijkt haast wel of ze het prettig vinden dit avondlijke gesabbel aan hun tepels.

Terwijl de koeien de grasoogst van de dag rustig staan te herkauwen, slaan de hazen hun parasitaire slag. Als een haas zijn buikje heeft rond gedronken rent het weer snel naar het dichtstbij zijnde bos en wordt onmiddellijk vervangen door een haas die als het ware al klaar stond om de plaats aan de vrij hangende tepel in te nemen. Als alle koeien dan successievelijk zijn leeggezogen ontstaat er in het bos een razend interessant schouwspel. Want daar in het bos staat een aanhangwagen met daarop een tiental grote melkbussen en om de beurt neem een haas daarop plaats on zijn melk (ja, heus melk) daarin uit te plassen. Als alle tien de bussen gevuld zijn komt er een trekker aan rijden met daar in als chauffeur een reuzenhaas, die met de melkbussen, de belendende weg oprijdt, in de richting van de plaatselijke dierentuin, alwaar talloze melkdrinkdieren zich rumoerig voor de hekken staan te verdringen in afwachting van deze heerlijke drank.

….en de boer ….hij grinnikte voort

DIEREN

Op een stuk gras tussen twee flats bij mij in de buurt vertoeft nu al een paar jaar een ooievaar. Hij (of zij) loopt daar maar een beetje in het gras te pikken en naar boven te staren want er komt wel eens wat voedsel naar beneden; gegooid door een aardige bewoner. Hij is altijd alleen. Heel soms komt er wel eens een reiger bij, die zich waarschijnlijk vergist in  de soort, want de reiger maakt zich meestal snel uit de vleugels, hoewel de ooievaar nooit agressief is.

Ik ben absoluut geen vogelkenner maar soms herken ik wel een vogeltje. Zo zat er laatst een specht tegen een boom te dreunen , tegen een klein boompje onder mijn flat. Dat vind ik dan wel weer leuk: je zit in de stad en d’r zit een specht te beuken tegen een boompje. Nou ja ik zeg nou wel stad maar eigenlijk is het helemaal geen  stad meer hier, meer een groot uitgevallen betondorp. De stad is natuurlijk de Coolsingel en van alles daaromheen en daar zie je geen ooievaars en spechten.

Wat je hier wel veel ziet is mensen met honden, ja ik bedoel letterlijk, mensen met meer dan één hond. In alle soorten en maten. Vooral kleine hondjes zijn tegenwoordig razend populair. Hoe kleiner hoe beter, lijkt het wel. Ik ben helemaal geen hondenkenner dus ik zou niet eens de bekendste hondensoort kunnen benoemen als die vlak langs me liep. Ik ben eerlijkgezegd ook wel een beetje bang voor vreemde hondjes, ik bedoel dan hondjes die ik niet ken. Soms ben ik ook bang van een hondje als ik de hondenbezitter  er naast zie lopen. Mijn vriendin, die een heel groot hondenkenner en -liefhebber is zegt altijd dat honden agressief worden gemaakt door hun baasje…..en daar geloof ik heilig in en daarom ga ik meestal als ik een agressief baasje met een hond zie aan komen naar de overkant van de straat….om alvast moeilijkheden te voorkomen.

Toch heb ik zelf een allerliefste hond gehad een lieve (bastaard) Gordon Setter, genaamd Sita. Dat was  de leukste hond van de hele wereld. Hij was leuk met de kinderen en het makkelijkste was: hij liet zichzelf uit. Hij ging zelf van het Zwaanshals naar het Kralingse bos. Dat heeft hij 5 jaar gedaan, zonder ongelukken te maken. Toen is hij op een kwaaie dag opgepikt door de politie en zijn onderhuids aangebrachte chip heeft hem en ons verraden. Hij moest ingeënt worden, hij moest de cel in van de dierenbescherming,  wij moesten de kosten van dat alles en een boete betalen. We waren in totaal bijna 400 gulden (er waren gelukkig nog geen euro’s) kwijt.

Met mijn zonen was Sita ook altijd al zo leuk. Vooral onvergetelijk vond ik de dagen dat mijn zonen klein waren, Sita al volwassen en er was sneeuw. Dan  bonden we Sita met zijn riem aan de slee vast en dan waande hij zich een ware sledehond. Zowel de kinderen als de hond hadden de grootste lol. Voorbijgangers verklaarden mij geregeld voor dierenbeul, omdat ik die arme hond zo hard liet werken. Maar daar had ik mooi maling aan. Ik wist wel beter.

FOLK

Tot mijn grote verbazing en ook blijdschap stond daar gisteren opeens om vier uur in de middag mijn vriendin voor de deur. Ze had het blijkbaar toch aangedurfd om in mijn warme benauwde huisje te komen eten en slapen. Toen ze eenmaal binnen was wist ze niet hoe ze het had. Mijn warme benauwde stulpje was omgetoverd in een heerlijk fris bijna koel  verblijf en dat was al de hele middag zo; hadden we toch gewoon hier bij mij thuis van onze gezamenlijke middag kunnen genieten. Ze vloog me om mijn hals van blijdschap (en opluchting).

‘ Ik had er echt tegen opgezien om hier te komen eten en te gaan slapen…..voor de zekerheid had ik maar een klein ventilatortje van thuis meegenomen maar dat is u helemaal niet meer nodig, godzijdank!’

‘Hoe heb je dat trouwens voor mekaar gekregen vroeg ze me nieuwsgierig…..ooo, ik zie het al, simpel zeg,  je hebt de zonwering laten zakken en je hebt de ramen en deuren tegen elkaar open gezet. Dat waren wel slimme zetten zeg, nu weet je voor de volgende keer gelijk hoe je de atmosfeer in je huis kan omtoveren.’

Het eten stelde die donderdag niet veel voor; zij at een boterhammetje met een plakje kaas en dronk daarbij een kop thee en ik verorberde een schaaltje groentesoep dat mijn Afghaanse buurvrouw mij woensdagmiddag gegeven had. Het was een lekkere uiterst goed gevulde groentesoep, die beetje minder zout en een beetje minder gepeperd had mogen zijn. Als toetje namen we een mineola, dat is toch zo’n verrukkelijke citrusvrucht!

Mijn stukje van gisteren toverde gisteravond de atmosfeer in mijn huis ook volledig om. Nadat mijn vriendin het gelezen had was ze uitermate boos. Dat een paar van die onschuldige zinnetjes een dergelijke boosheid kunnen wekken……... Ze wil gewoon niet dat ik over zoiets schrijf. Zoiets moet onder ons blijven

 Afin…. De boosheid is weer bijgelegd en we gaan samen kijken naar een film van de gebroeders Coen: Inside Llewin Davis. In de film volgen we een week uit het leven van de folkzanger Llewin Davis, die in het New York van 1961 wanhopig op zoek is naar een publiek en een slaapplaats. De knipogen naar collega Bob Dylan zijn talrijk en toch is dit geen verkapte biopic over Dylan. Het is meer een film over geluk, timing en noodlot. De film heeft geen noemenswaardige plot en moet het hebben van de heerlijke Coeneske personages, de vaak grappige dialogen en van de hoofdrolspeler Oscar Isaac, die al zijn nummers zelf zong.  Goeie film; mooie film.

Over mezelf mag ik gelukkig alles schrijven al is het nog zo raar: ik heb een aambei en daar heb ik flink wat werk aan om die weg  te krijgen. Allereerst heb ik zalf nodig en inleggers ; die inleggers zijn tegen het doorsijpelen van de zalf naar mijn onderbroek en bovenbroek..  Die zalf, neen, geen sperti……. ik heb zalf van de dokter gehad,……..die zalf moet ik ’s morgens en ’s avonds èn elke keer na het poepen aanbrengen op een schone anus. Aangezien ik minstens twee keer per dag  moet poepen  sta ik dus vier keer per dag mijn reet schoon te wassen, af te drogen en in te zalven…..dat is niet zo erg vermoeiend maar wel vervelend. De behandeling helpt trouwens wel; de aambei wordt gelukkig kleiner.

WARRIG

Hoe warrig kan een dag uiteindelijk verlopen? Ik begin met een verjaardag van een kennis en ga vervolgens naar de pedicure. De pedicure vraagt maar liefst 28, 50 euro voor een half uurtje aan mijn tenen friemelen. Misschien zeur ik wel en is het de normale prijs voor pedicuren. Maar ik vind het erg veel. Vijftien euro zou ik een betere prijs vinden. Kort na die verjaardag hadden ik en mijn vriendin ook al tegenslag. Het was die hele verjaardag droog geweest. Gaan we naar buiten en begint het me toch te zeiken. Gelukkig had mijn vriendin een goede paraplu bij zich en werden alleen de onderpijpen van mijn broek nat en mijn schoenen natuurlijk.

Donderdag, vandaag is het donderdag, is de dag dat mijn vriendin en ik altijd iets samen doen, bioscoop, theater, wandelen,  en van  daag is dat ruzie maken. Het gaat er om dat ik vandaag in mijn eigen huis wil zijn en zij persé niet in mijn veel te warme benauwde huis, want zij kan niet tegen de warmte in mijn huisje. Zij heeft zelf een koel huis en zij vindt het daar prettig toeven als het benauwd weer is. Dus blijven we op deze samen-dag ieder apart in ons huisje.

Wat ik nog niet weet of ze er wel vertrouwen in heeft om in mijn benauwde huisje haar eten te komen eten. Elke donderdag eet zij bij mij een boterhammetje met kaas met de ene keer een glaasje water en de andere keer een kopje thee. Dat lijkt vrij weinig voeding en dat is het ook maar dat doet ze expres, omdat ze de andere dag naar de lijncursus gaat, waar ze gewogen wordt  en wat ze op die donderdag eet, weegt natuurlijk niks.

Op donderdag slapen mijn vriendin en ik ook altijd samen. De door haar veronderstelde hitte in mijn huisje blijft natuurlijk tot diep in de nacht in mijn benauwde huisje hangen dus de kan is groot, beter: het is zeer waarschijnlijk dat ze deze donderdagnacht ook niet bij mij zal durven te blijven slapen. Jammer maar helaas!

Afin we zullen zien wat deze dag verder brengen zal. Ik zit ondertussen in mijn heerlijk frisse huisje. Ik heb alle ramen tegen elkaar opengezet en er waait zoals gezegd een fris windje door….. ik moet zelfs zo nu en dan de neiging onderdrukken om een vestje aan te trekken.

Misschien heb ik er al eens over geschreven maar ik heb een nieuwe hobby namelijk Sudoku. Ik begeef me nog op het allerlaagste niveau en daar gaat het me wel steeds beter af. In het begin deed in twee uur over een puzzel nu maak ik er een in een half uurtje en dat moet eigenlijk wel sneller kunnen maar dat lukt dus nog niet. Op het op een na makkelijkste niveau maak ik nog niks klaar, maak ik veel fouten en moet ik veel spieken wat de juiste oplossing is (want ik heb zo’n sudoku-boekje met oplossingen achterin). Ik ben nu al tweeën en een half uur met zo’n op een na makkelijkste puzzel bezig. Nog even dit stukje afmaken en dan ga ik weer gauw sudokuën

VERJAARDAG

Vandaag heb ik zwemmen en de sportschool en morgen heb ik een verjaardag en de pedicure. Het zijn me drukke dagen.  Voor vandaag zitten alle activiteiten er alweer op. Ik heb een half uurtje in warmwater gezwommen, ongelooflijk met deze temperatuur, maar echt waar en nog lekker ook. En ik heb een uurtje hard gewerkt in de sportschool.

Voor morgen ben ik uitgenodigd door Fred een kennis van me; 79 jaar wordt hij. Om half elf ‘s ochtends staan zowel koffie als gebak voor ons klaar. ‘Ons’ want mijn vriendin mag ook meekomen. Fred kent mijn vriendin nog wel van het koor. We hebben daar alle drie, ik, mijn vriendin en Fred, op dat koor zitten meezingen. Eerlijk gezegd verheug ik me niet zo bijzonder op die verjaardag. Mijn vriendin en ik zijn al sowieso de enigen  die uitgenodigd zijn dus de gespreksstof zal wel beperkt zijn.

Maakt allemaal niet zoveel uit. Van ons krijgt deze kersverse 79-jarige twee mooie bossen  rozen: een rooie en een witte bos

Fred heft het meestal over een kennis genaamd Nico, die al wel in de vijftig is maar nog niet zonder zijn ouders kan leven. Hij is zo kinderlijk als ie oud is ….althans als ik Fred moet geloven. Fred en Nico zadelen elkaar om beurten met allerlei klusjes op dan helpt Fred met zijn oude lijf een bankstel sjouwen voor Nico, dan helpt Nico Fred weer met een rol zeil uit de winkel ophalen en bij Fred thuis bezorgen. Maar echt boteren doet het niet tussen die twee. Ik hoor dan wel voornamelijk de moppers van de kant van Fred. Fred heeft er bijvoorbeeld een bloedhekel aan dat Nico soms met zijn hele lijf op zijn bank gaat liggen…..hij heeft dan wel zijn schoenen uitgetrokken, maar toch….. Fred besteedt veel aandacht aan zijn plantjes, vindt hij leuk Nico steekt echter niet onder stoelen of banken dat hij dat maar tijdverspilling vindt. Ik vroeg nog aan Fred waarom Nico niet op zijn verjaardag uitgenodigd was en daarop trok Fred een vies gezicht en schudde langzaam van ‘neen’. Nou ja, we zullen wel zien, mijn  vriendin en ik hebben misschien inspiratie en kunnen dan nog wel wat spannende dingen vertellen, misschien. Het samenzijn bij Fred kan in ieder geval niet langer duren dan tot half een want om één uur (dertienhonderd uur) wordt ik verwacht bij de pedicure. Ik ben bij die pedicure gegaan voor mij schimmelnagels. Het is nou een half jaar geleden dat ik daar voor het laatst was en omdat ik bovendien het idee heb dat er een stuk van de nagel van mijn grote rechterteen,  mijn teen aan het ingroeien is, denk ik: ik maak zo gauw mogelijk een afspraak. Dan kan Fred wel duizend keer jarig zijn maar in zo’n geval als dit gaat de nagel van mijn grote rechterteen voor.

Niet vergeten om af te spreken, om met mijn vriendin te zingen voor Fred, hij is namelijk een groot liefhebber van zingen, vandaar ook dat koor. Ik heb nog geen flauw idee wat we gaan zingen. Misschien wil Fred zelf ook wel iets zingen voor zijn verjaardag als traktatie aan ons; voor het koor heeft hij wel eens solo gezongen: een Nederlandse tekst opeen liedje van Elvis Presley: ‘Jij moet gaan….’

SLAPPE RABARBER

Het zou wederom een warme dag worden. Een dag die veel oude, kortademige mensen fataal zou worden. Kortademige dieren waarschijnlijk ook wel. Misschien mezelf ook wel hoewel ik niet kortademig ben. Behalve als ik de trap naar mijn woning ben opgelopen (4 hoog) maar dan ben ik altijd kortademig maar dood ben ik er gelukkig nooit aan gegaan, ondanks dat ik met deze warmte gewoon de lift negeer, zowel up als down.

Een buurvrouw van me is vannacht overleden. Ze kreeg een hartstilstand.. Het was een vrouw die al lang geen zin meer in het leven had: haar ogen stonden dof, ze liep altijd met haar hoofd naar beneden, ze kamde nooit haar haar, als ik haar vrolijk gedag zei, zei ze nooit iets terug. Het was wel te verklaren want bijna precies een jaar voor haar eigen overlijden is haar man overleden en daar bleef ze veel verdriet van houden; ze kon zich er niet overheen zetten. Eigenlijk kan wel gesteld worden: ze is uit haar lijden verlost.

Er is dezer dagen ook een tamelijk groot wonder gebeurd: mijn vriendin heeft gekookt. Niet echt helemaal zo van aardappelen met vlees en jus maar toch heeft ze iets van koken gedaan. Namelijk: rabarber gemaakt. Nou is dat niet het aller moeilijkste op de hele wereld om te doen maar voor iemand die al jaren lang volhoudt een hekel te hebben aan koken moet dit toch een hele stap zijn.

Jammer was wel dat ze in eerste instantie door de groenteboer belazerd was, die had haar namelijk een portie slappe rabarber in haar handen geduwd, waar niks mee te beginnen viel; het was het laatste restje uit de kist. De andere dag is ze teruggegaan en heeft ze een portie krakend verse rabarber gekocht, de groenteboer deed alleen net alsof hij zich niks meer kon herinneren van de portie rabarberafval die hij haar gisteren in haar handen had gestopt.

Als je zo’n tijdje niet kookt moet er wel haast iets misgaan zo’n eerste keer. Ze had er teveel water bij laten zitten tijdens het koken. Maar dat is eigenlijk ook weer niet erg omdat het teveel aan rabarbersap in de rabarbermoes gebruikt kan worden als rabarberlimonade en dat hebben we ook gedaan en het was werkelijk heerlijk. Ook de rabarbermoes was niet te versmaden… zo lekker. We aten het als toetje.

Ik merkte op dat er geen krijt in de Rabarber gedaan was. Vroeger deden ze dat altijd wel omdat rabarber kalk onttrekt aan het lichaam en krijt is kalk dus voegt het weer kalk toe. Ook meende ik interessant te zijn door op te merken dat er veel ijzer in Rabarber zit net als in spinazie trouwens maar dat heeft hier verder niets mee te maken. Wel erg gezond allebei!

Als hoofdgerecht hadden we een salade gegeten die zij bij de slager had gekocht …. Met asperges, ei en tomaten, die was ook lekker maar daar had zij niks aan gedaan , alleen gekocht natuurlijk en daar wil ik helemaal niets kwaads over zeggen want dat is ook pittig soms, gezien de lange wachttijden daar.

APRILMEI

En ineens regende het terwijl het KNMI droog weer met 25 graden beloofd had. Het duurde niet lang, die regen hooguit een half uurtje maar als je er in je overhemmetje  en je korte broek in liep was je toch mooi zeiknat.  Nu is het weer zonnig en hangt de korte broek naast het overhemd vrolijk aan de waslijn te drogen. Ik heb gelukkig meer zomerkleren. Nu heb ik, voor binnen, een rood t-shirt aangedaan met een (oud) blauw voetbalbroekie. Daar ga ik niet mee naar buiten want dan loop ik voor lul; voor al met dat voetbalbroekie  en zeker nog deze week, omdat er een vignet van de voetbalclub Sparta op staat. Ik weet precies hoe het gaat: Iedereen die voorbij loopt moet een opmerking maken over de degradatie van Sparta ... want er is een hoop leedvermaak in het Rotterdamse over die degradatie. Als je in Rotterdam niet voor Sparta bent dan ben je wel voor Feijenoord of Excelsior en de fans van die clubs vinden het allemaal reuzeleuk dat Sparta afgedaald is naar de Jupiler League oftewel de Eerste voetbaldivisie. Spontaan wordt er dan bij het langs mij heen lopen geneuried, gefloten of brutaalweg ook gezongen ‘Sparta is de club van Rotterdam, Sparta is de club van Rotterdam,’ etcetera, tot ze uit mijn gehoorveld verdwenen zijn. Ik zou ze stuk voor stuk wel een optater willen geven en daarom doe ik dat oude voetbalbroekie niet aan, want ik wil er geen ruzie over hebben met die lui van Feijenoord en Excelsior. Laat die die clubs maar lekker in de Eredivisie voetballen en zeker van dat Excelsior: dat mag wel oppassen, want dat is heus zo bijzonder niet, ja, dit jaar ging het toevallig goed maar dat wil nog niet zeggen dat ze het het volgend jaar weer zo goed gaan doen. Over Feijenoord houd ik mijn mond dicht, want die supporters kunnen niks hebben ... al gaat het nog zo slecht met die club, je wordt zo om niks in mekaar geslagen en daar heb ik helemaal geen zin in en dat alleen om een oud voetbalbroekie.

In de buurt waar ik woon weet ik van een paar mensen dat ze Sparta-fan zijn en die heb ik de laatste drie dagen niet buiten gezien, kejje nagaan ...de schaamte is kennelijk groot.  Maar ik wil er geen woorden meer over vuil maken.

Het is meer tijd om positief te zijn over bijvoorbeeld het weer. Want ik begon wel over regen maar het is toch mooi een van de mooiste april-meien, die we de afgelopen jaren gehad hebben. Ik kan me tenminste met mijn 67 jaar geen mooiere april-mei maanden herinneren. Ik denk dat het KNMI nog nooit zo’n lekkere april-mei-periode geregistreerd heeft en het kloterige is, ik kan er niet van genieten, want ik moet (van de huidarts)zo weinig mogelijk in de zon zijn en mijn huid (behalve mijn benen dan)zoveel mogelijk bedekken. Dus voor mij geen opgestroopte mouwen meer of een onbedekte schedel dat kan in de volle zon allemaal huidkanker gaan opleveren, in de toekomst. In het verleden heb ik teveel met mijn kop in de zon gelopen en gefietst waardoor mijn hoofdhuid al behoorlijk verziekt is.

Dus al met al ben ik qua temperatuur wel blij met dit weer maar ik ben er negatief over omdat ik nooit eens lekker van het zonnetje mag genieten (behalve mijn benen dan).  

GLASBAK

Moet ik eigenlijk wel weer gaan schrijven? Ik heb het nou een paar maanden (sinds februari) niet gedaan . Soms miste ik het, soms was ik blij dat het niet hoefde. Vaak wist ik vlak voordat ik begon te schrijven, nog niet waar het over zou moeten gaan…..ik begon dan maar zo maar met een zin …een gedachte …. een herinnering… en tot mijn verbazing rolde er dan vaak nog een redelijk stukje van 500 woorden uit. Het vreemde is dat ik niet eens besloot om (even) niet meer te schrijven. Ik ben gewoon wat andere dingen gaan doen in de tijd dat ik normaal schreef. Ik ging wandelen, fietsen, de krant beter lezen, boeken lezen, meer tv kijken, puzzelen (sudoku)….allemaal dingen die ik moeiteloos deed, moeitelozer dan het schrijven van een stukkie. Maar de laatste weken ben ik weer wat mensen tegen gekomen die me diep in mijn ogen keken en me vroegen: ’waar blijven je stukkies nou, ik mis ze echt…..’ en zeiden:  ‘het was  ’s morgens het eerste wat ik deed ….effe dat stukkie lezen van jou’.

Nou dan is hier het herstartstukje. Voorlopig schrijf ik nog niet elke dag een stukje. Ik weet nog niet wat ik ga doen een, twee, drie keer per week………. afin,  jullie zien wel.

GLASBAK

 Vanmorgen staat er in de krant een foto van een oude glasbak, zo’n halfronde koepel waar je flink wat van je  glas in kon dumpen. De glasbak bestaat veertig jaar. Ik was een trouwe glasdumper….’t Was wel een kwartiertje lopen maar ja, je deed het tenslotte voor een gezonder, beter milieu. Veel later zijn die eigenaardige bakken gekomen met zo’n rond gat van boven en met dat gele kunststof dat je met de bodem van de pot of fles weg moest drukken om de pot of fles in de bak te laten vallen. Potjes van pindakaas, jam, olijven, chocoladepasta en ook flessen van wijn limonade en bier, waar geen statiegeld op zat, gingen makkelijk door dat gat heen maar een stevige zure bommenpot kreeg ik er niet door gedrukt , die moest ik eerst op de straatstenen kapot laten vallen net als ik moest doen met die brede wijnfles. Dat leverde me nogal eens ruzie op met de fietsers op het fietspad vlak achter de glasbak, alsof ik de enige was, die op die manier zijn glas moest kwijt raken. Trouwens van enige regelmaat in het legen van zo’n glasbak was nooit sprake.  Hoe vaak ik niet met een grote Bas van der Heijden boodschappentas vol met glaswerk na meer dan een kwartier lopen bij zo’n glasbak kwam en hij vervolgens overvol bleek te zijn……. kan ik me niet herinneren. Maar ik weigerde om die volle glastas weer een kwartier mee naar huis te zeulen. Ik zette hem voor de glasbak en liep tevreden fluitend naar huis. Ik had kunnen weten dat baldadige jongelui de inhoud van mijn glastas zouden misbruiken om een hoop glasgerinkellol te produceren.  Dat fietspad zou dan de eerste dagen natuurlijk onbegaanbaar zijn.

Het is toch overigens godsgeklaag dat een bedrijf dat de taak heeft om die glasbakken te legen zijn taak zodanig slecht uitoefent dat zo’n glasbak zeker drie weken mudvol zit met alle ellende van dien.  Sindsdien heb ik me voorgenomen om het afvalglas gewoon in de restafvalcontainer te gooien die vlak voor mijn deur staat. Het scheelt een half uur lopen heen en weer. Dat dan weer wel.

De lier

Het is nu zondagmiddag twee uur. Over een half uurtje gaat de wedstrijd Sparta- Ajax van start op het Kasteel, de thuisbasis van Sparta. Wat ik maar niet uit mijn hoofd kan zetten is de stunt die degradatiekandidaat Willem II uitgehaald heeft tegen kampioensgegadigde nummer 1 PSV, namelijk PSV met 5-0 verslaan. Het zou toch fantastisch zijn als Sparta, al was het maar met 1 – 0 van Ajax zou winnen. Ik vind het jammer dat ik niet op het Kasteel kan zijn. Het is te koud. Mijn rechterarm en- hand hebben te veel last van deze lagere temperaturen zelfs de beste handschoenen helpen er niet tegen. Misschien dat mijn hand/arm wel bestand zijn tegen de Amsterdam Arena of dat stadion van Vitesse want daar kan de snerpende oostenwind geen vat op je krijgen. Met het soort temperaturen als vandaag gaat daar dan meestal het dak dicht. Warm wordt het dan natuurlijk nooit maar het scheelt wel wat snerpende temperaturen.

Nu had ik normaal gesproken toch niet kunnen gaan omdat ik ziek ben maar daar had ik dacht ik al wat over geschreven. Het gaat inmiddels wel iets beter maar nu bijvoorbeeld nies ik weer tamelijk veel. Wat weer gepaard gaat met de nodige snotklodders. Om die snotklodders weg te werken gebruik ik van die ‘handige’ papieren zakdoekjes, waarbij na het snuiten alle snot aan mijn vingers zit. Ik geloof toch dat ik voor mijn verjaardag een doosje zakdoeken vraag. Dat lijkt me wat degelijker en hygiënischer. Twee drankjes die van oudsher alle goeds doen tijdens de verkoudheid zijn de kamillethee en de melk met honing; ik voel me als ik die drankjes heb ingenomen minstens 3 minuten minder ziek.

Nu schrijf ik alsmaar over voetbal en mijn eigen verkoudheidsongemak maar er is hier in huis iets veel en veel ergers aan de hand en dat is beslist geen geintje. Mijn lieve vriendin is namelijk zeer zwaar ziek geworden. De lier, zo heet die ziekte. Hoe ze aan die ziekte komt is nog niet duidelijk. Ze heeft het wel eens eerder gehad en toen kwam het door een foute combinatie van geneesmiddelen. Nu heeft ze wel weer nieuwe geneesmiddelen gehad en het zou dus daardoor gekomen kunnen zijn. Er was een bepaald geneesmiddel  niet meer te koop in Nederland dus moest de dokter iets anders uitproberen  en misschien dat die nieuwe combinatie wel fataal voor mijn vriendin is geworden. Maar wat ze nu heeft is echt ongelooflijk: ze kan nauwelijks nog praten en bijna niet meer schrijven. Het is vreselijk. Ze slaapt veel omdat ze denkt dat haar ziekteverschijnselen uit vermoeidheid komen. Ik hoop dat ze gelijk heeft en dat ze na een weekje slapen weer normaal kan praten en schrijven. Morgen gaan we in ieder geval een afspraak maken met haar dokter; het is zo erg dat de huisarts mijn vriendin wel zal moeten ontvangen maandag.

Het is vreselijk voor haar … als ze ergens goed in was dan was het wel in praten en schrijven en nu kan ze geen van beide niet meer. Vreselijk … Om te huilen.

ZIEK

Nu ben ik aan de beurt. Snipverkouden. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit verkouden ben geweest. Zou dit dan echt de eerste keer zijn? Mijn vriendin zegt dat het griep is…..en ik was er nogal zo trots op dat ik nog nooit een griepprik had gehaald….neen, want ik had ook nog nooit griep gehad en waarom zou ik dan zo’n prik halen. Maar, Jezus, wat ben ik hier gesloopt van. Ik ben haast niet vooruit te branden, ik val achter mijn krantje in slaap, de kouwe rillingen lopen over mijn rug, ik nies me een ongeluk, het snot loopt uit me neus en mijn keel doet kloterig pijn. Elke slok drank die ik drink doet me pijn aan mijn slokdarm of zo want wát nu precies pijn doet weet ik eigenlijk ook niet. Een week of acht geleden had ik ineens een beetje pijn aan mijn keel en toen kocht ik meteen een fles tijmstroop. Daar schrok die keelpijn waarschijnlijk zo erg van dat ie gelijk verdween.  Die fles tijmstroop waar dus nog niks van gebruikt was kwam nu dus goed van pas. Heerlijk verzachtend voor de keel. Ik heb nog een hoestdrank, dat is een homeopathische en tegen homeopathisch sta ik meestal zeer argwanend maar misschien valt het wel mee. Ik maak eerst de tijmstroop op en dan begin in aan die homeopathische  Tussistin. Ik doe van alles om weer  gezond te worden. Ik drink om de keelpijn te verzachten warme melk met honing, terwijl ik normaal gesproken warme melk verafschuw. Ik heb keel pastilles gekocht Mucoangin met citroensmaak; die pastilles verzachten de scherpe pijntjes in de keel.  

Wat ook moet helpen is maximaal 12 tabletten paracetamol per dag. Dat is wel het wondermiddel van deze tijd, hè? Tussen al die andere middeltjes die ik slik kan ik niet zeggen wat nu precies het effect van paracetamol is ….althans in deze verkoudheidsaffaire. Wanneer ik een pijntje aan mijn been of op mijn arm heb en in neem een paracetamol in dan merk ik wel degelijk dat die pijntjes door de paracetamols worden weggewerkt. Maar dit terzijde.

Mijn eten smaakt ook van geen kanten meer, mijn drinken ook niet trouwens. Ik drink nu toevallig een pilsje van een onbekend merk (DORS)…. Het smaakt bitter als gal en het pijnigt enorm mijn slokdarm, zal ik maar zeggen. Ik heb de laatste twee dagen stamppotten gegeten: ze smaakten allebei precies hetzelfde: de een was rauwe andijvie met spekjes en de andere was spruitjes met ham en kaas; ik kon ze werkelijk niet van elkaar onderscheiden. Ik ben benieuwd wat het vandaag weer zal worden. Ik eet dan slaburgers met diverse groenten uit een diepvrieszak en aardappeltjes. Als toetje kunnen mandarijnen gegeten worden. Mandarijnen zijn niet alleen lekker maar ook gezond wat ze zitten boordevol vitamine C en dat kan je wel gebruiken als je midden in zo’n verkoudheidsaanval zit.

Een groot voordeel van de verkoudheid is dat ik vrijwel meteen in slaap val, ik moet niet overdrijven maar zeker binnen de 5 minuten ben ik vertrokken. Het zou alleen nog mooi zijn als ik dan na 8 uur slaap wakker zou worden maar zoals gewoonlijk ben ik al na 5 à 6 uur weer wakker.

WACHTKAMER

Zaterdag heb ik 4 uur in het IJsselland ziekenhuis doorgebracht. Mijn vriendin was verkouden en ze vreesde voor een longontsteking. Zaterdag had ze koorts: 38,3. Dat laatste was voor de ambulante arts van het IJsselland ziekenhuis om met gezwinde spoed naar het huis van mijn vriendin te komen en haar uitputtend te onderzoeken. Volgens die ambulance-dokter moest ze in het ziekenhuis onderzocht worden. Die zaterdag …..  ik ging met mijn vriendin mee…we gingen per taxi want behoorlijk openbaar vervoer is er in deze wijk niet bij. We werden door de receptionistes allervriendelijkst ontvangen. Waarschijnlijk hadden zij mijn vriendin ook telefonisch te woord gestaan want ze vroegen meteen hoe het er nu mee was met het hoesten en de pijn aan de longen en de rug……Nou, dat was nog even vervelend als een uurtje eerder. We mochten plaats nemen in de wachtkamer waar al acht andere mensen zaten.

Er zat een man in sportkleding, die duidelijk heel veel pijn had, hij zat zich letterlijk te verbijten. Wat hij precies had kwamen we voorlopig niet te weten. Ik vermoedde wel dat hij op een kunstgrasveld gevoetbald had en gevallen was. Het leek er op dat hij zijn pols had gebroken. Ondertussen kwamen er weer mensen binnen onder andere een echtpaar met een klein jongetje , net geen baby meer, die er bijna dood uitzag. Het kind zei ‘neen’ tegen elk aanbod van eten of drinken. De ouders leden niet onder het duidelijk doodzieke kind. Ze maakten grapjes  en speelden vrolijk met hun smartphone. Ondertussen was er bijna twee uur voorbij en de meeste mensen die in de wachtkamer zaten toen wij daar binnen kwamen waren inmiddels aan de beurt geweest. Nou moet natuurlijk niet iedereen een zelfde dokter hebben. Er waren nogal wat kinderen die hadden natuurlijk een kinderarts nodig, zeker dat bijna dode jongetje en wel met spoed. Mijn vriendin had een longarts nodig…..maar die bleek ergens ver weg te bivakkeren want  na drie uur waren wij nog steeds niet aan de beurt.

Het zou een hele verbetering zijn als er in de wachtkamer voor wat meer sfeer zou worden gezorgd. Toegegeven het is allemaal een grote ellende daar niet van  maar daarom juist kan een stukje amusement de nodige ontspanning geven. Waarom wel een clinic clown in een ziekenhuis met doodzieke kinderen en waarom kan er geen clinic clown werken in de ellendige wachtkamer van willekeurig welk ziekenhuis. Het zal wel te duur zijn, hoewel ik me heb laten vertellen dat die clinic clowns allemaal vrijwilligers zijn. Het hoeven niet alleen maar clinic clowns te zijn….. ook is het mogelijk om een moderne televisie met een groot scherm op te hangen en daar leuke romantische komedies  of tekenfilms voor de jeugd op te vertonen.

Er kwam nog een dikke vader binnen met een huilend joch van een jaar of vier op zijn arm. Hij vertelde vol trots aan de aanwezigen in de wachtkamer dat hij, enige tijd geleden, voor een jonger ziek zoontje, de mensen van  het ziekenhuis gedwongen had naar zijn huis toe te komen. Bij het ziekenhuis wilden ze dat eerst niet maar toen hij zei dat het kind koorts had  kwamen ze wel ineens in actie. Toen de dikke vader dit gezegd had, ging  het kind op zijn arm plotseling heel hard huilen en dat huilen ging over in rauw kotsen over de baard, de jas en de broek van de onsympathieke vader.  Het was voor mij een van de leukste momenten van de middag.

Nu waren mijn vriendin en ik aan de beurt. We hadden een heel aardige dokter, die zei dat mijn vriendin wel snipverkouden was maar beslist geen longontsteking had.

O ja, voor de volledigheid: bij die kunstgrasvoetballer bleek zijn arm uit de kom geraakt.

FOLDEREN

Vandaag is het zaterdag, de dag voor boodschappen, Nederlandse les aan een Iraanse jongeman en eten bij mijn vriendin. Deze dag komt er nog iets bij folders rondbrengen van de SP (Socialistische Partij) voor de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart a. s. Ik heb de partij toegezegd 1000 folders weg te drukken bij mij in de buurt. Ik was vanochtend vroeg wakker, zoals gewoonlijk trouwens, en besloot alvast te beginnen met het ‘wegdrukken’ Nou, tussen kwart over acht en kwart over tien heb ik de folders in 400 brievenbussen gestopt. Dat viel me mee ik dacht dat ik er langer over zou doen. Nog 600 folders te gaan dus. Ik heb trouwens de folder helemaal nog niet gelezen…..dat is wel slecht want misschien staan er wel dingen in waar ik het helemaal niet mee eens ben. Er staan wel twee leuke foto’s in: een van de fractievoorzitter van de SP in de Gemeenteraad van Rotterdam en een van de niet helemaal zo mooie doch wel goeie fractievoorzitter van de SP in de Tweede Kamer, ik bedoel de dochter van Jan Marijnissen. Het lijkt een beetje verdacht om de dochter van de vreselijk goeie ex fractievoorzitter van de SP in de Tweede Kamer, fractie voorzitter te laten worden. Maar in dit geval kan ik het  er wel mee eens zijn want zij is echt goed. Want hiervoor, voordat ze fractievoorzitter werd, was ze al voorzitter van een of andere FNVbond en dat deed ze al heel erg goed dus waarom haar niet proberen als fractievoorzitter van de SP in de Tweede Kamer. Ook speelde natuurlijk mee dat de vorige fractievoorzitter van de SP in de Tweede Kamer, Emiel Roemers er helemaal geen bezwaar tegen had om plaats te maken voor de dochter van Jan Marijnissen. Hij was doodmoe na 5 lange jaren fractievoorzitter te zijn. Zijn vrouw was er ook blij mee dat Emiel weer eens op gewone tijden thuis zou zijn en bovendien niet lag te slapen op de bank als hij eens thuis was.

Tijdens het uitdelen van de folder was het uitermate rustig op straat. Een paar keer kwam er iemand de deur uit  (om boodschappen te doen waarschijnlijk) en andere keer ging er iemand de deur in , die kwam waarschijnlijk terug van boodschappen doen, dat kon ik niet zien want ik keek naar mijn hand die de folders in de brievenbussen stopte. Ik zag ook nog een man met een bestelbusje waaruit een minstens 100 meter lange oranje slang gerold was. Ik dacht ik ga dadelijk even mijn folderwerk onderbreken om die man te vragen wat hij van plan is met die ontzettend lange oranje slang……maar toen ik dichterbij kwam zag ik het al het was een glazenwasser. Glazenwassers mogen immers niet meer hoger dan drie hoog en waar ik aan het folderen was waren de flats vier hoog dus had die glazenwasser een hele lange slang nodig om de glazen van die hele flat te kunnen wassen. Logisch. Ik kwam nou met mijn folders bij een flatgebouw voor Zwaar Gereformeerde Mensen, nou dacht ik,die gaan toch nooit SP stemmen dus die sla ik maar over. Ik had trouwen nog maar heel weinig foldertjes over dus ik ging op huis aan om wat te eten en te drinken. Morgen  verder folderen, als het niet regent tenminste.

SNIPVERKOUDEN

Hoe het komt weet ik niet maar ik schijn al enkele dagen geen stukjes meer te hebben geschreven. Ik ben niet ziek geweest en ook niet op vakantie. Het enige dat ik als excuus kan aanvoeren is dat ik een cursus doe (met die pannetjes, weet je wel) en dat mijn vriendin ziek is; ze is snipverkouden en als haar liefhebbende vriend moet ik haar dan wel verzorgen en daar gaat natuurlijk ook tijd inzitten. Ik heb trouwens zelden iemand zo blaffend horen hoesten als zij. Het lijkt wel alsof ze haar longen uit haar lijf hoest. Dit duurt nu al drie dagen  en ik zie of hoor er ondanks alle theetjes en hoestsiroopjes die er in haar lijf worden gegoten geen enkele verbetering in. Ik hoop van harte dat ikzelf nog steeds die hoge weerstand heb, die ik altijd heb gehad en niet word aangestoken door haar.

Ik ben trouwens ook niet zo in orde maar dat is dan op heel ander gebied. Ik heb last van mijn heup, mijn onderrug en mijn kuit. Daarvoor heb ik me gemeld bij een fysiotherapeut. De eerste fysiotherapeut, ene Valentijn, noteerde keurig al mijn gegevens maar stak geen vinger naar mij uit….. hij zei slechts, dat ik vooral veel in beweging moest blijven en als het dan over tien dagen nog zo veel pijn deed, dat ik dan telefonisch contact met hem kon opnemen. Ik bleef, op advies van Valentijn, bewegen als een gek maar van de toenemende pijn werd ik helemaal knettergek. Nu wil het toeval dat er in mijn sportschool (nou jaaa….. mijn…..die sportschool is niet van mij), in de sportschool waar ik oefen, tegenwoordig ook een fysiotherapeut gevestigd is: FysioHolland…..en tot mijn vreugde vergoedt mijn verzekeringsmaatschappij vrijwel alle kosten die ik daar maak. Dus ik maak een afspraak en kan gelukkig al snel terecht. Deze keer wordt ik geholpen door ene Perry. Die misschien 5 minuten vraagt wat er aan de hand is, vervolgens zijn bril afzet, zijn mouwen op stroopt en gaat trekken en duwen aan mijn rechterbeen en dat is goed wat in dat rechterbeen zit precies de pijn. Na een paar minuten begint hij met zijn vuist of vinger(s) (ik kan het niet precies zie of voelen) met grote kracht in mijn rechterbil te duwen en te wrikken. De pijn, die dat teweeg brengt, is zo groot dat ik daar op die behandeltafel lig te kermen van de pijn. ‘Daar hebben we de boosdoener’ zegt Perry en priemt nog een paar minuten op het gevoelige plekje door.  Na een half uurtje stopt Perry met zijn goedbedoelde martelpraktijken.  Het is toch wel een heel groot verschil in aanpak. Die Valentijn die me gewoon tien dagen laat wachten en Perry die gelijk aan de slag gaat. Ik heb die Valentijn na tien dagen inderdaad teruggebeld en hem gezegd dat ik uitstekend geholpen door een andere Fysiotherepeut en dat ik me dus niet meer bij hem zou melden. ‘Nou, bedankt voor je telefoontje’, zei Valentijn nog.

Ik heb helaas wel iets te vroeg gejuicht want ik moest vandaag toch weer bij Perry langs om me door hem te laten pijnigen in mijn rechterbil; ik had namelijk gisteren en vandaag weer een beetje last gehad. Maar na die laatste behandeling, voel ik me weer geweldig. Maar of dat meer stukjes oplevert durf ik niet te zegggen.

LENTE?

Het is nog vroeg in de ochtend. Tot mijn grote genoegen is de sneeuw en de kou vrijwel helemaal verdwenen. Ik krijg gelijk de aandrang om naar buiten te gaan, op mijn grote stevige schoenen natuurlijk, dat nog wel. Het is echt een verademing na een dagje thuis zitten. Ik besloot een blokje om te lopen richting ‘noord’. Het was nog niet zo dat ik dansend, springend en huppelend buiten was maar ik voelde me wel blij, blij dat het voorbij was, die dreiging voor mij. Ik had de weerman van het KNMI op het journaal zaterdagavond horen zeggen dat de natuurijs-schaatsers het voor dit jaar maar moesten vergeten, volgend jaar komen er misschien nieuwe kansen.

Voor mij is het een makkelijk ‘blokje om’. IK loop op restjes sneeuw en heb geen enkele neiging om uit te glijden. Ik zoek die restjes sneeuw natuurlijk niet op ….het liefst loop ik op steen of asfalt maar soms kan het gewoon niet anders. Op enig afstand nadert een vrouw met een zo te zien vrolijke hond. Als de vrouw mij tot vlakbij genaderd is zegt ze :’Hallo meneer Jos, we gaan nou gelukkig de goeie kant op hé? De lente, die moet nu maar gauw komen.’ Hoe weet ze dat ik Jos heet? Ik kijk die vrouw blijkbaar aan alsof ik het in Keulen hoor donderen en dan zegt ze :’Ik ben Lisa zit bij je vriendin op de slankclub weet je wel daar zie wij elkaar ook vaak als je van de sportclub afkomt en even zit te wachten op je vriendin.  Ik weet me van die vrouw helemaal niks te herinneren. Het is best een leuke vrouw hoor, daar niet van. ‘ Nou meneer, Jos, ik ben in ieder geval blij dat het allemaal voorbij is dat koude weer, dag hoor meneer Jos.’ Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder door iemand ‘meneer Jos’ ben genoemd.  Leuk trouwens dat er eens iemand tegen me praat hier in deze buurt.

Ik ben nog pas aan het begin van mijn wandelingetje. Links van me op de groenstrook rond de rotonde staan honderden narcissen startklaar om in bloei te komen. Maar dat staan ze al een paar weken; die ellendige vorst heeft voorkomen dat ze uitkwamen. Dan wandel ik de Prinsenlaan op in de richting van het metrostation. Er is geen kip te bekennen zowel aan mijn kant niet als aan de overkant. Het is toch al half tien. Het is hier eigenlijk altijd stil in de buurt: je kan er vaak een speld horen vallen. Ik heb vroeger (tot 3 jaar geleden) nog in het Oude Noorden gewoond daar hoorde je de hele dag vrachtwagens vol met spelden omkieperen en dat vond ik nog leuk ook.

Ojee ik ben bijna weer thuis en ik hoor iets , geratel, boven mijn hooft, het is een helikopter; er is zeker een ongeluk gebeurd op de nabije snelweg…… gaat die zeker met een slachtoffer op weg naar het IJssellandziekenhuis hier vlakbij. Dat zijn nou geluiden die je hier wel vaak hoort: dat van dit soort helikopters  en dat van ambulances op weg naar het ziekenhuis maar geluid van mensen hoor je hier maar zelden….alleen zoals vandaag  van mevrouw Lisa dan.

HELE DAG THUIS

Precies zoals voorspeld was door het KNMI, sneeuwde het vrijdagavond. Een heel dun laagje dunne sneeuw bleek er zaterdagochtend te liggen. Dat laagje was dik genoeg voor mij, om mijn besluit ten uitvoer te brengen: ik doe geen stap buiten de deur voordat al die sneeuw weg is. Ik ben zoals ik al eens eerder heb geschreven veel te bang om te vallen,  met mijn onevenwichtige lijf. Het gevolg is, dat ik me dus de hele dag in mijn eentje moet gaan zitten vermaken thuis. Nou ja, in het begin van de dag is mijn vriendin er nog wel maar die gaat om elf uur wel mooi de deur uit: op stap met haar vriendin lekker snoepen en koffie drinken bij La Place en misschien leuke kleren of misschien wel schoenen kopen, dat doen ze elke zaterdag en ook deze besneeuwde zaterdag, zij durven wèl, de evenwichtige dames…..schuifelend begeven ze zich naar de metro op weg naar het winkelcentrum.

Voor mij zal deze zaterdag nog wel iemand langskomen van de Socialistische Partij om 1000 krantjes te dumpen, die ik in mijn woonbuurt moet gaan bezorgen; dat had ik toegezegd. Die iemand is een vrouw en zij zou om 11 uur komen met die krantjes. Maar om kwart voor elf belde ze dat ze het gezien de sneeuw toch niet aandurfde……of ze een andere afspraak kon maken……………nou, dat was geen probleem. De nieuwe afspraak zal a.s. dinsdagochtend om één uur zijn. Hopelijk zal dan de kou ook uit de lucht zijn want duizend gemeenteraadsverkiezingskrantjes bezorgen met een temperatuur van onder nul is geen pretje….sterker nog ik begin er dan gewoon niet aan. Ik laat mijn handen er niet afvriezen, hoe tof ik de SP ook vind. Dan wacht ik wel tot de temperaturen weer een eindje boven nul zijn. Dat zal vòòr 21 maart, wanneer de gemeenteraadsverkiezingen zijn, toch wel gebeuren.

Omdat ik nu toch noodgedwongen thuis ben maak ik van die nood een deugd: ik ga mijn huis schoonmaken. Ik dacht de laatste dagen een vreemd luchtje in de toilet-/doucheruimte te ontwaren en dat was geen aangenaam geurtje, dus besloot ik maar eens met behulp van Andy de wc een flinke beurt te geven. De wc doen betekent niet alleen de wc doen maar ook de grond en de muren eromheen natuurlijk, dus daar hield ik gelijk al flinke rugpijn aan over. Maar ik moet zeggen de wc blinkt weer als een zonnetje en ruikt weer als een appeltaart ….. foutje….ik bedoel roos. Op een andere plek in de douche-/toiletruimte moet ook nog wat gereinigd worden: de spiegel, het planchet, de wasbak en de vloer er onder.   Toen ik daarmee klaar was heb ik het hele huis nog gestofzuigd, dat was niet zo’n werk, het was niet zo vuil, want ik doe het elke week, grondig en daarna heb ik de keuken en de gang gedweild. Vooral die keuken is elke week, elke keer, weer hard nodig want dat is gewoon de plek waar zich onbedoeld nogal wat kleverige plekjes ophopen. Maar dat is nu gelukkig allemaal weer proper gedweild; ik kan daar weer van de vloer eten.

PANNETJE

Het is beslist niet mijn bedoeling om me middels deze stukjes aan wie dan ook op te dringen. Ik schrijf meestal zo maar wat, voor wie het lezen wil en de ene keer hoor ik er niks van terug en de andere keer krijg ik van verschillende kanten te horen dat het ‘wel een leuk stukkie’ was. Maar eigenlijk, eerlijk gezegd, kan me dat niet zo erg veel schelen en dat komt omdat ik niet ‘voor wie dan ook’ schrijf maar alleen voor mezelf.  Ik schrijf die stukje dan in blogvorm zodat ze voor mij gelijk makkelijk terug te vinden zijn, vandaar en ook wel een beetje, moet  ik eerlijk zeggen, om mijn trouwe lezers van dienst te zijn. Ik schrijf nu wel niet meer elke dag maar het is toch fijn voor de lezer, denk ik dat het stukje altijd makkelijk terug te vinden is.

Gisteren ben ik voor het eerst van mijn leven met de taxi naar een cursus gegaan. Het was zo vreselijk koud, dat zowel de fiets als de metro (metro en een stuk lopen) geen optie waren. Ik had die cursus natuurlijk af kunnen zeggen maar dat heb ik niet gedaan omdat ik die cursus te belangrijk vond. Heen en terug was ik 35 euro kwijt aan die taxi’s.

‘VERS’ zo heet die cursus waar ik naar toe moest en dat staat weer voor Vaardigheidstraining Emotie Regulatie Stoornis. Het is duh bedoeling dat ik op die cursus werk aan mijn ‘korte lontje’. Ik word namelijk nogal  gauw boos, vaak om niks, en daar heb ik niet alleen last van maar ook onschuldige anderen en zelf voel ik me dan na afloop van zo’n boosheidsaanval nog behoorlijk  schuldig ook zodat ik die anderen niet meer onder ogen durf te komen.

Maar goed er bleek dus een cursus voor te zijn en daar heb ik, samen met 7 andere cursisten,  nu drie lessen van gehad. De belangrijkste dingen die ik tot nu toe gedaan heb, zijn ontspanningsoefeningen en scoren op steeds heter wordende pannetjes, waarover dadelijk meer. We hebben het gehad over vijf belangrijke gevoelens met een B: Bang, Boos, Blij, Beschaamd, Bedroefd en over de 5 belangrijke G’s: Gebeurtenis, Gevoelens , Gedachten, Gedrag en Gevolgen.

Wat die pannetjes betreft moet ik over de hele dag bijhouden ‘hoe heet’ mijn pannetje is. Dat pannetje moet natuurlijk mij voorstellen. Mijn pannetje kan zowel ’s morgens ’s middags als ’s avonds van 1 tot 5 heet worden. 1 is relaxed en 5 is uitermate geïrriteerd. Ook moet ik er steeds bijschrijven als er irritatie is wat voor irritatie er is en waar die vandaan komt……. En bij die beschrijving  moet ik steeds gebruik maken van de vier B’s en de 5 G’s.

Zeer in het kort: ik zit in pannetje 5: voor mij belangrijke slaappillen zijn uitverkocht.

Gebeurtenis:           Apotheker meldt :je slaappillen zijn de eerste 4 weken uitverkocht

Gevoelens:   Bang

Gedachten:  Dan slaap ik niet meer; dat is funest voor mij

Gedrag:        Ik sla hard op de toonbank van de apotheker

Gevolg:                     Ik word door de beveiliger de apotheek uitgezet

Beter gedrag zou zijn geweest als ik gelijk mijn psychiater had  gebeld. Dat heb ik later ook wel gedaan.